حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

شخص گاهي که در شمار آيد
مادرش اولين به کار آيد

آن زمان کت همه کمال بود
کوکب نحس در وبال بود

تا ترا خلعتي دهم در خور
تا شود فقر و فاقه ات کمتر

شاه چون ديد مرد را دلشاد
صد در از رنج و غم برو بگشاد

گفت در حال گردنش بزنيد
بسته ويرا ز پيش من بکشيد

شمس کز کره هست در مقدار
ز صد و بيست و چار بار شمار

نيست در کارشان بسي تمييز
خيز و برريش آن منجم تيز

نيست الا به قدرت يزدان
نيک و بد در طبايع و ارکان

گرچه از روي اصل در دو سراي
کمتر از سگ نيافريد خداي

چون بود خلد و در هنر کوشد
جامه مشطي ششتري پوشد

تا يکي استخوان خشک برد
ده تبر در ميان سر بخورد

آرزوهاست در سر قلمم
که نه از لوح و دست روح کمم

همه را شب ز روز حامل و من
در شبي ام که آن شب آبستن

گرچه از عقل ديده پرهوشم
پيش چشم تو حلقه در گوشم

بعد از اين معني کتاب آرم
عدد بيت در حساب آرم

حسب حال آنکه ديو آز مرا
داشت يک چند در گداز مرا

تا در اين حضرتم خرد تلقين
کرد اين نامه بديع آيين

هرزه ناورده ام من اين تصنيف
جان و دل کرده ام در اين تأليف

گرچه هرگز نبود وقت سخن
در غريبي غريب شعر چو من

در همه عالم از دو قاف زمين
تا به کاف سماک و تا پروين

حق عطا داد حکمت و هنرم
کي عطا در خطا به کار برم

تا بدين عهد نامد اندر ذکر
زانکه در پرده بود معني بکر

گفت عقل اي دلت ز مهرش پر
از تو درياي مدح وز من در

عندليبي نواسراي از سرو
سر چه در خس کشيده اي چو تذرو

صدف جان و دل شکافته ام
تا چنين در ازو بيافته ام