حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

سيم کابين چو طوق در گردن
زرنه بر طاق و خيره غم خوردن

کرد بايد زن اي ستوده سير
ليکن از خان و مان خويش به در

کس ببيني گرفت از سر کين
ريش بابا ز ناز در سرگين

هر که در دام زن نيفتادست
عقل شاگرد و او چو استادست

دست در جيب خويش کرد چو باد
کرد فرموش حج و فرج به ياد

گشت حيران چو در خزان ريحان
تن چو پر زاغ از فزع لرزان

اندر افکنده در دو خانه خروش
يک مه دلق پوش زرق فروش

گر نداني مزاجشان در ذات
رز بگوي و ز دو ده صلوات

محنتش را مگر يکي آن بود
که در انوده قوت حمدان بود

چون پناهي نيافت مضطر شد
به ضرورت به مسجدي در شد

از چنين کارهاست در کشور
آسمان بي نم و زمين بي بر

مرد اسق چو شد برون از در
مرد زاهد گرفت کار از سر

صوفيي کاينچنين بود فن او
يک جهان کير در کس زن او

چون رهي پيش آن که مدهوشند
از پي خلق حلقه در گوشند

باشد او در مزاج و سيرت خويش
زان سخنهاي بي بصيرت خويش

چون درآيد فغوله در تگ و پوي
تو بيار آب و هر دو دست بشوي

چون به ده تاخت با دومن کاغذ
در خروش آيد اهل ده کامذ

چکچکي زو فتاده در مسجد
نز پي هزل و ضحکه کز سر جد

هر که اينجا هواي نفس بهشت
دانکه آنجاست در هواي بهشت

آن دويد از نشاط در بستان
وين دوان شد به سوي گورستان

من همين يک دو روز صبر کنم
روي در روي اين دو قبر کنم

از چنين اقربا چه انديشي
تا خوشي چيست در چنين خويشي

خرمنش چون ز دانه باشد پر
پشک اشتر نمايدش چون در

تا بداني که در سراي بسيچ
هيچکس نيست ايچ کس را هيچ

هر که در خود زد از فضولي راي
دست اوز شست شرع بار خداي