حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

شاه را مدحت امير برند
مير را در علو به تير برند

بر اسکاف و درزي و خفاف
زده در شاعري هزاران لاف

همگان مدح ناسزا گفته
خزف و در به يک نمک سفته

خلق از ايشان هميشه در رنجند
همچو سيم سياه ده پنجند

مگس و گزدمند مردم دون
نيشي اندر دهان يکي در کون

روي چون ابر از آن دژم دارند
که چو ابر آب در شکم دارند

چون مگس روي بهر نان شويند
در چو گربه براي خوان جويند

آمد از چنگشان ز سبلت حيز
در تظلم ميان درکه تيز

آن نترس خداي ترس خودست
تن که در طمع نيک و ترس بدست

از کسي در جهان خاموشي
نشنود جز به گوش بي گوشي

در ضياع و عقار خويشان را
بشناسي چو گرگ ميشان را

همه لرزنده در عنا و عذاب
چون زر و سيم سفله بر سيماب

آشکارا چو گربه بر سر خوان
زير برتر چو موش در انبان

گر دو نيمه کني برو سيمت
ور نه در دم کند به دو نيمت

هم ز ده سالگي گرد در سر
شوهر و مال و چيز و زر و گهر

جامه بر تن درد همي به ستيز
مانده در انتظار مال و جهيز

ور کني در جهيز او تأخير
همه توفير تو شود تقصير

گه و بيگه درآيد از در تو
کام و ناکام گشته همسر تو

سال و مه گادن به زر کند او
چون نماند درم به در کند او

آنکه عم تو و آنکه خال تواند
همه در قصد خون و مال تواند

نشنيدي که راند در امثال
رو تو عم غم شمار و خال وبال

موش کز دشت در دکان افتد
به که خويشيت با عوان افتد

چون نشيند عوان به خر پشته
چه تو در پيش او چه خر کشته

که نبيني به حرمت و صولت
يک ز نخ زن چو من در اين دولت

ديو در مشک او دميده فره
تا ز خود سوي خود شده فربه