حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

هر که از حق به سوي او نظريست
در دل او ز مهر تو اثريست

هم درخت وفا از او پربار
هم زبان ثنا ازو در کار

در دعا دست دل چو برگيرد
چرخ چتر رضا بر سر گيرد

خلق او همچو زهره قائد دين
ذهن او در سخن عطارد دين

مرده دل مانده بود از پي آز
جان چو در دل نشست گاه نياز

غم گريزد چو او شود خندان
به تک پاي و جامه در دندان

حلقه در گوش کردم مردم چشم
پيش آن طاق و ابرو و خم چشم

در صلابت چو عمري دگرست
مر سر علم را سري دگرست

عجز پيش آورم من از کارش
باد يزدان به حکم در يارش

عالم آراسته به دولت و داد
گشته معدوم در عدم بيداد

چون حوالت کنم گنه به قضا
گفته در نامه کفر لايرضي

هر کسي از بد آنچه بتواند
با کسان در جهان همي راند

خواجه در خواب غفلتي پيوست
روز محشر ترا که گيرد دست

گفته باشد خداي را ظالم
که نباشد به کار در عالم

در شبي باش تا سپيده بام
خواب و يقظت بدان ز ناس نيام

همه در بند لقمه اند و جماع
همه را خون حلال بر اجماع

در مدينه ز روضه سر بردار
تا ببيني که کيست بر سر دار

ديد چشمم به خواب در يک
که ز گفتارها ببستم لب

در تو رشدي همي نمي بينم
ورنه من صبح صادق دينم

در ره دين برو رياضت کن
وز چنين راه بد طهارت کن

کرد هر کس به مرد دين ابرام
تا بر مير در شود به سلام

گفت زاهد نيم خطا گفتي
نيست در طبع من چنين زفتي

مر مرا جمله در کنار نهاد
يک زمان دنيي ام نيامد ياد

که بدين قدر تو ز خرسندي
به اماني بمانده در بندي

آن شنيدي که در حد مرداشت
بود مردي گداي و گاوي داشت