حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

کام چون بر بساط نطق آرد
گنگ را در نشاط نطق آرد

گر کند ز الکن التماس سخن
در حديث آيد از نشاط الکن

باد پيوسته چيره در هر کار
وز همه علم خويش برخوردار

باد باقي بقاي روح و ملک
تا بود در مدار چرخ و فلک

تا جهانست عز و جاهش باد
حکمت و شرع در پناهش باد

سيما در ره حقيقت و شرع
نيست اصلي قديم تر زين فرع

شد حرام از براي در سفتن
جز ورا برملا سخن گفتن

چندگويي که وصف خواجه بگوي
پاي در نه به وصف و دست بشوي

در دو بيتت به مختصر کاري
باز گويم که مرد هشياري

صيت او در عراق و مصر و دمشق
هست غماز دوست روي چو عشق

چون در اعراب اسم حرف شود
واندر احکام فعل صرف شود

از پي باغ شرع چون حيدر
آب در جوي اوست از کوثر

هر که يک شب به کوي او بگذشت
در سخن مقتداي عالم گشت

دل ز دينش هميشه در ارمست
چه ارم زير گلبن کرمست

که خود او زان نکت که در دل اوست
وز ره لطف غيب حاصل اوست

از هزاران هزر در نهفت
چکنم من که خود يکي بنگفت

در خور عقل عامه مي گويد
به سخن گرد نامه مي شويد

هر چه اندر جهان سخن کوشند
نزد رمز تو حلقه در گوشند

در زمان تو اي امير سخن
شوخ چشمي بود سخن گفتن

تا که در سر ضمير ارکانست
شمع جمع تو شه ره جانست

تف آن دم نرفته تا لب او
مرگ در جل کشيده مرکب او

چون خرد عمر دوستانش باز
در لقا و بقاش باد دراز

هر که در سر چراغ دين افروخت
سبلت پف کنانش پاک بسوخت

در کمال حدود و لطف و نواخت
بکر ماندي و کس ترانشناخت

مثل تو با تو در جهان ضمير
خود قياسيست به ز سوسن و سير