حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

چون سيه روي بود نيلوفر
شب چو ماهي در آب دارد سر

شه چو در بحر يار خواب شود
تخت او زود تاج آب شود

شاه را در دماغ و بازوي چير
حزم بد دل بهست و عزم دلير

شاه را در خورست حزم درست
ورنه عزمش بود ز غفلت سست

دل و زهره چو نور وام کند
شمس را تيغ در نيام کند

زانکه در کارگاه دولت و دين
عقل بيند به جان حقيقت اين

در ميادين دين و ملک ملوک
از براي نجات و هلک ملوک

زشت زشت است در ولايت شاه
گرگ بر گاه و يوسف اندر چاه

هست در دست تو چو تيغ و چوني
تو بدي عيب خود منه بر وي

اي که با دين و ملک داري کار
در شره خوي خرس و خوک مدار

هزل با شاه اگر مقيم شود
خاطرش در هنر عقيم شود

به نقيبي بگفت روزي امين
که بران صد پياده در صف کين

او حديث امين به جاي بماند
بشد و صد سوار در صف راند

کس به تدبير سفله ملک نراند
نامه در نور برق نتوان خواند

در مشورت نيافت کس مقصود
از دو بي اصل سست راي و حسود

زانکه در ملک از اين دو ناهشيار
کرگس و جغد را برآيد کار

خواجه را کز ملک عطا نبود
دان که در راي بي خطا نبود

مملکت را ثبات در خردست
بي خرد مرد همچو غول و ددست

عقل خندد به زير دامن در
بر کر خسک و کور سوزن گر

صبح وار از پي ضيا بدميم
که نه ما در سخا ز ابر کميم

نم ابر ار ز خلق بگسسته است
دست ما را که در سخا بسته است

از عقوبت سه حرف بيش مگير
با و تا را ز ديو در مپذير

هم در آن لحظه اش به آب افکند
گفت شه خوب نايد اندر بند

که چو بگشاد زو بلات بود
شه چو در بند ماند مات بود

اين کنيزک روان من بربود
در زبانم درآرد از پي سود