167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
هر دم که برون ز ما زني دام بود
گر زندگي از جان طلبد خام بود
همسايه شدند با وي اين چار فساد
گولان چو تو در اين جهان بسيارند
بي پرده مرا ضياء دلدار بود
در آتش او چه خوش قراري دارد
در زير کفي قلزم پنهان آمد
کاين باده ز سوداي تو بادي دارد
کي آن جان را نقل و زوالي باشد
نقصان وي آغاز کمالي باشد
کفر است که آنجاي قراري باشد
جان را ز حلاوت ازل هوش نماند
دل در هوس قوم فرومايه مبند
کان کف باشد که بر کناري افتد
جان در لب تو چو ديده ميم افتاد
در آتش سوداي براهيم افتاد
دل عقل کند رها ز تن بگريزد
جان در تن زندگان پريدن گيرد
بي زحمت چشم دوست ديدن گيرد
مسکين دل گمگشته بجا بازآيد
گر عشق رها کند که جانرا نگرد
دل دام شد و مرا گرفتار تو کرد
مي گردد جابجا و جا مي نکند
هر گوشه دکان گل فروشان نگريد
خاموش شويد و در خموشان نگريد
گلها و بنفشه هاي مشکين بو بود
زان سجده به بخت خويشتن ميافتد
جان در باطن به پاي من ميافتد
از حال بهشتيان مرا ننگ آيد
دامان ز جهان کشيده اي ميبايد
گر فاني و گر نيست بود هست شود
بي مهر تو زندگيش مشکل باشد
بي چشم و زبان و گوش ميبايد بود
زهراب چشيده ام مرا قند چه سود
ديوانه دلست پاي در بند چه سود
وصل تو گمانست و يقين ميبايد
بد نيست و ليکن به از اين ميبايد
اندر صف عاشقان چه کارت باشد
گه در برو گاه بر کنارت باشد
ني بيهشي نه هوشمندي باشد
دل خود چه بود حديث جان کس نکند
صد جان بدهد که روي واپس نکند
هرگز نفسي نامه شرم نه بخواند
مردي ز سر کوي خرابات برند
شمشير ز پاره هاي ما تيز کنند
کي فرق ميان قال با حال بود
تا عرش همه فتنه و غوغا گيرد
در هيچ مکان ترا نشان نتوان داد
وصل تو گمانست، يقين مي بايد
بد نيست وليکن به ازين مي بايد