حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

شاه غازي يمين دين خداي
که بد او در زمانه بار خداي

پس بگويي که حمل ما بفرست
زر و ديبا و در بدين فهرست

بس بگفتش که گر در آن محفل
روميان آورند با تو جدل

هم بر آن سان جواب ايشان داد
صد در از رنج بر ملک بگشاد

شد خجل زان جواب و گشت خموش
گشت در گوش او چو حلقه گوش

شاه بايد که وقت خلوت و بار
در همه کارها بود بيدار

تو در اين دور جور سلطاني
کار بر وفق طبع مي راني

با چنين جور در ولايت تو
مه تو و مه سپاه و رايت تو

بر سر ما در اين سپنج سراي
کارساز و نگاهبان خداي

هم ببين خشم شاه در هر دم
الحذر الحذر همي خوان هم

به جدل در حديث شه ماويز
تيغ تو کند به که خسرو تيز

زين گنه مر ترا بخواهم کشت
تابم از خشم مي رود در پشت

هر که در بصره هندوي گويد
چهره از خون دل همي شويد

تا جدا گشته شه ز لشکر خويش
پي آهو نديد در بر خويش

در پي صيد چونکه شد حيران
سوي لشر ز ره بتافت عنان

گوشه خرقه از شکاف به در
باد مي برد زير و گاه زبر

پنج دينار بد در او موزون
مهر او کرده نام افريدون

اسب راندي در آن خرابه چو باد
کردي آن روزگار و آن زر ياد

پادشاه ار ترا برادر خواند
دان که در قعر دوزخت بنشاند

خلق اگر در تو خست ناگه خار
تو گل خويش ازو دريغ مدار

همه را در محل خويش بدار
هيچ کس را ز خوي بد مازار

تا بوي در کنار وصف و فراق
دفتري از مکارم الاخلاق

ابر چون زفت گشت در باران
شد ستم کش روان بيوه زنان

گر نخواهي برهنه عورت تن
در گريبان مزن ز بن دامن

شه چو غواص و ملک چون درياست
خفتنش در درون آب خطاست