حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

عامل ابله از چنان کردار
جان به بيهوده کرد در سر کار

بد و نيکي که در ستور و ددست
از دل شاه نيک و شاه بدست

اي شهنشه در اين سراي غرور
بخور اين شربت شراب طهور

رخت بر باد گشته در بندند
برخود و عادلان همي خندند

در و گوهر بسي بدو بخشيد
راه و سامان کار خود آن ديد

مادر پير داد کار بداد
در زمان پيش وي زبان بگشاد

با بزرگي که آمدت حاصل
هم نباشي به جاي وي در دل

اين چنين لفظ چون در شهوار
يادگار است زان زن بيدار

رفع کردند مر ورا در کار
از شياني درم هزار هزار

دل اين زن به عذرها خوش کن
کينه را در دلت ميفکن بن

نيز بر من دعاي بد تو مکن
بودني بود در نورد سخن

شاه گفتش مرنج و باد مسنج
بي گنه را مدار در غم و رنج

شاه جابر ز ملک و دين تنهاست
جان به انصاف طبع در تنهاست

گر نيابم ز نزد تو من داد
در سحر نزد او کنم فرياد

آه مظلوم در سحر بيقين
بتر از تير و ناوک و زوبين

آنچه در نيم شب کند زالي
نکند چون تو خسروي سالي

خصم من گر همين زن پيرست
در قيامت مرا چه تدبيرست

زن نگردد اگر ز من خشنود
در قيامت چه زار خواهد بود

گر تو نيکي کني جزا يابي
در جهان جاودان بقا يابي

وين سخن گشت منتشر در ده
باز گفتند اين سخن که و مه

برگرفتند شحنه را از جاي
در سر دست خويش کرده دو پاي

شد معلم خجل ز کرده خويش
از خجالت فکنده سر در پيش

آن شنيدي که در دهي پيري
خورد ناگه ز شحنه اي تيري

رفت در پيش قاضي آن درويش
گفت بنگر مرا چه آمد پيش

شحنه سرمست بود در ميدان
تيري افکند و زد مرا بر جان