حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

شاه در ملک خويش از پي جود
چون شد او پيش عقلها مسجود

در خور ملک جز نبردي نيست
مردي ديگران ز مردي نيست

شد کنون در بهشت محشر او
سبزجامه چو حور خنجر او

نام شش هست ليک نزد خرد
در جمل نقش شش بود ششصد

کرده از مجلس تو روح از در
ابروار آستين و دامن پر

زان همه خلق در سجود تواند
که گرانبار شکر جود تواند

گرچه در پادشاه باشد عدل
نان بي نان خورش بود بي بذل

طمع از بوي دستت اي سر جود
پاي کوبان درآيد از در جود

با خلاف تو تن کفن گردد
در ثناي تو جان سخن گردد

همچنان آيد از تو در دل نور
که خوشي جان ز خوشه انگور

چون در گنج عقل بگشادي
هر کسي را ز داد دل دادي

شمس از اول که ملک جوي شود
در و ديوار زردروي شود

من ترا ديده ام در اين عالم
ملک ميراث و ملک تيغ بهم

ديد خود را در آينه دل خويش
دست و شانه جدا از مفصل خويش

بنه اي عدل و بقاي جهان
در کنار جهان سزاي جهان

گر شبي در همه جهان رنجور
هست يک تن تو نيستي معذور

عدل رفت و بجز فساد نماند
در همه عالم اعتماد نماند

گفت از آن روز باز تا امروز
در حسابم کنون شدم پيروز

تا به امروز من دوازده سال
بوده ام مانده در جواب سوال

آن شنودي که بود چون در خورد
آنچه با مير ماضي آن زن کرد

گر بر آن نامه هيچ کار نکرد
آن عميدي که هست در باورد

خاک بر سر مرا نبايد کرد
نبود خاک مر مرا در خورد

که مرا مملکت بود چندان
که در آن ملک باشدم فرمان

نامه در گردن وي آويزد
تا ز بد هر کسي بپرهيزد

رفت ميري بدين مهم در حال
کشت مرد فسادجو به نکال