حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

کشوري را دو پادشا فرهست
در يکي تن يکي دل از دوبهست

جان نگهداشتن ز ملک بهست
در دريا ز چوب فلک بهست

آرزو بود ملک را دل و داد
آرزو در کنار ملک نهاد

همچو مه در محاق و با اعزاز
شاه رفت و شهنشه آمد باز

ملک در ظل چتر او از ناز
کرده خوش چاردست و پاي دراز

عدل از او جمال و با آبست
ظلم ازو رفته در شکر خوابست

در وفا و سخا به جان و به مال
نه بقا بددلش کند نه زوال

آسيا گر ز خلق او پويد
در زمان ز آسيا گيا رويد

از دو يک مير بي خرد باشد
در نيامي دو تيغ بد باشد

ملک با پادشاه فرخ راي
مي کشد دامن شرف در پاي

قدح مهر شاه بر کف او
لشکر فتح و نصر در صف او

فتنه و ظلم را کند در خواب
ملک آباد را چو مست خراب

فتنه در خواب شد ز صولت او
عدل بيدار شد ز دولت او

پاي آنکس که ماند بر در او
تاج منت نهاد بر سر او

هر که در کار او پناه گرفت
دست بر چرخ کرد و ماه گرفت

مال در جود چون سحاب دهد
شوره را همچو گلبن آب دهد

چود و عدلي که در شه خوش خوست
بازوي ملک را قوي نيروست

عدل او در سراي نفس و نفس
آفت جغد و کرکس آمد و بس

کشوي را که عدل عام نديد
بوم در بومش ايچ بام نديد

در نهانخانه روان و دلش
از پي فر و کل و زيب گلش

عدل اين شه چون رفت در صف جنگ
تيغ را سبز جامه کرد از رنگ

بوسه چين آفتاب در ره او
خاک روب آسمان ز درگه او

از پي رتبت قبول و ردش
در برو بر درند نيک و بدش

خاصه وقتي که در مصاف بود
پاي او بر دماغ قاف بود

کم نبود از مبارزي در جوش
که سپر پشت بود و خنجر گوش