167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ويس و رامين
در آن ايوان و کاخ خسرواني
ز گيتي روزگارت در گذشتست
کنون در باختر گردد نهاني
ز رخسارش بدو در گلستاني
کلاغي در ميان مرغزاري
عماري گشت ازو باغ بهاري
فرو هشته برو زرين نقابي
وليکن در بيابان با سرابي
شبستان زو شده همچون گلستان
بشد در هر دهاني داستانت
بدو در عشق را چندين فسانه
وزان پس مرمرا بسيار ديدي
نبينم دوستدار و دستگيرم
کجا در هر هنر گويي جهانيست
ازيرا خويش کام و زشت نامند
در انده ناتوان و ناشکيبا
که گفتار از در تندي شنودم
گذارم در پرستش زندگاني
کنم در کار مهرت رايگاني
چو در پيوسته کرد از بهر رامين
که بودش خامشي همداستاني
نهفته سي ستاره در دهانش
بپوسد در درون جوي ماهي
به شفشاهنگ فرهنجش در آهنج
بجوشيده در آن ميدان سواران
نجويد راستي در مهرباني
چگونه باشد اکنون روزگارت
پگاه بام رامين در رسيدي
هنرهاي يلان نيکو نمايي
بدو در کار ديده باغباني
هميشه با گل ارديبهشتي
زمين در زير پايم آهنينست
چرا جويي دگر جا ايرماني
سزاي آنکه در وي مهر کاري
شکفته نغز در باغ بهاري
تو باشي آفتابم در شبستان
چرا جويم فروغ ماهتابي
ميان قاقم و سنجاب خفته
ببسته در دز اشکفت ديوان
اميد وصلتش در دل شکسته
نديدندي به شب در پاسبانان
چو سوفارت ز در نابسوده
نشنيد ديدبان در خانه لرزان
وفاداريش را باشم پرستار
به ويراني در آن کهسارپويان
نيابم بيش در گيتي قرارم
بدزديدي ز من در يگانه
شهنشه ديگري دربر گرفته
ابي زيور بمانده روي نيکوش
بخوابانيد در باغ و گلستان
در آن کشور مه اخترشناسان
ندام چونت باشد رستگاري
ازو جوينده در شاهواري
ترا با خانه ناگه در ربايد
شکيبايي کني در صبر کوشي
نورزم نيز مهر ماهرويان
چراغي اندر آن درگه نهادند
چرد گور ژيان در مرغزاران
به گاه زرنگارش برنشاندند
گهي در رهگذارم شير بودي
همه در بود ريگ رودبارم
به آساني گذارم زندگاني
دگر در عشق ورزيدن مکوشيد
چگونه داشتم در پادشايي
که در باران بود اميدواري
ز من باشدنشان بي وفايي
مرا بر آتش هجران نشاندي
به نام نيک بيش از خسرواني
بريده ز آشنايان آشنايي
همم بر دشت خواننده شبانان
اگر صدبند دارم بگسلانم
نهفته در ميان ميم پروين
به جان خويش کردم باغباني
در و ديوار او بر هم فگندند
همي گويي سخنهاي نگارين
چرا راه سلامت برنگيرم
مرا گمره بماندن در بيابان
کنونم سر به پروين برکشيدي
تو گويي در دهان اژدهايم
ترا در ره بسي باشند ياران
نگردم نيز گرد مهربانان
چرا بيرون نيايم زين کمينم
نهاده بود همواره در آن دز
همه بيگانگان از در برفتند
گروهي در پي او اوفتادند
چرا در کار تاريکي نمايي
به درويشان ز احسان کام بخشاي
همي باريد در شاهواري
وليکن خاصش آذربايگان بود
دلم در ناشکيبايي فزايد
هميشه ز آزموده شاد بودم
شبانروز به درد دل گرستي
ازيرا همچو اشکوفه ببارست
زمانه عمر بادت جاودانه
ديوان عراقي
بماندم بي سرانجامي دريغا
قلندوار در ميخانه بنشست
آمد ز شراب خانه سرمست
کان ذره به آفتاب پيوست
از دردي هجر در خمار است
در دل غمگين حيرانم گرفت