حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

گرچه هستي کنون ز غفلت خوش
سرنگون در فتي درآن آتش

باش تا در رسد بهار شما
تا چه گلها دمد ز خار شما

تو نه اي همچو سير در يک پوست
برگ تو چون پياز تو بر توست

يوسف تو هنوز در چاهست
کش نه هنگام افسر و گاهست

گرچه خود نيست در سراي مجاز
خام دست و دغا ده و کم باز

چه کمست اي بزرگ زاده ترا
در گشاده ست و خوان نهاده ترا

گر تو خود را در اين سراي غرور
از سر جهل و بخل داري دور

چه کني در جهان بيم آرش
زانکه بي پرسش است بيمارش

اي سنايي به گرد رضوان پوي
در آن از ثناي سلطان جوي

دوست گز را نه رايگان دارد
کو زر و سيم در دهان دارد

از پي ملک چرخ در تدبير
ماه حکمست و آفتاب ضمير

تيغ در دست پادشاه جهان
هم فلک رنگ و هم ملک فرمان

چون خرد صدهزار گونه ش راي
همچو جان در دو عالم او را جاي

آن کساني که در سراي غمان
مانده بودند بي سر و سامان

در رخ خسرو خردمندان
خنده اي کرد بي لب و دندان

ماه نو بود روي فرح اوي
خنده زد زان سپهر در رخ اوي

نه که چون آفتاب رخشانست
نعل اسبش چو مه در افشانست

هرکه در دولت تو پيوستند
از غريبي و غبن و غم رستند

پس تو چون آفتاب شاه آثار
در افق گم شود سليمان وار

بر در قصر شاه دين پرور
از پي نام و ننگ و گسب هنر

آتش انگيخت در دل دشمن
دست آن گرز گير قلعه شکن

گرچه بودند شاه و مهتر او
نه گدايان شدند بد در او

نه فکندند در مغاک او را
نه کلاه آمد آن هلاک او را

از شمر در سفر چو برگردد
چون شرنگ ار چه بد شکر گردد

از شهان مر وراست در عالم
ملک ميراث و ملک تيغ به هم