حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

نيست در باطن تو هيچ خلل
مي نبينم ز هيچ نوع علل

ليک رازيست در دلم پيوست
روز و شب جان نهاده بر کف دست

ديد چاهي خراب و خالي جاي
درد خود را در آن شناخت دواي

ديد مردي شبان در آن چه ني
ببريد آن ني و شمردش في

ناي چون در دميد کرد آواز
با خلايق که فاش کردم راز

اين حکايت ز روي نکته براند
در معني درو به رمز افشاند

وجد افتاد هر دو را بتمام
در گذشتند از حلال و حرام

پير مي رقص کرد در حالت
زانکه از شوق بود با آلت

ز اهل ناري نه در خور نوري
دام ديوي نه حله حوري

تا در آن دم بتر ز خويش ز شر
نشناسد کسي ز جمله بشر

در مشام خرد چه زشت آيد
هر نسيمي که نز بهشت آيد

خاره در تف او چاره سبک
شوره بر سنگ او چو شاره تنک

شده از تف شوره بدرنگ
همچو سيماب ريزه در وي سنگ

عامه دل در هواي جان بستند
زانکه از دست جهل سرمستند

خاصه در عالم معاينه اند
همچو سيماب و روي آينه اند

همه رادر جهان نه روح و نه جسم
در گرفته چو کودکان از بسم

تا ببيني تو خاصه بر در يار
پيش هر يک هزار مرتبه دار

در دل کوب تا رسي به خداي
چند گردي به گرد بام و سراي

از در کار اگر درآيي تو
دانکه بر بام دين برآيي تو

طوطياني چو زاغ پيش تو در
تو فرو ريخته به تنگ شکر

در نهاد و مزاج خويش نگر
لوطيان را چو طوطيان مشمر

هر که مقصود را طلب کار است
در ره صدق سخت بيکار است

دوستان را رسد که در ره راز
تيره رايي کند بر غماز

صوفياني که اهل اسرارند
در دل نار و بر سر دارند

باش همچون چراغ در ماتم
مرگ با دلق و سوک هر سه بهم