حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

زرهي دان بر آب ليک از باد
عقل و علم تو در خيال آباد

اندرين عالم و در آن عالم
هر کرا پاي پيش رفتن کم

گرچه در دست بدخوي گروست
مار بي دست و پاي راست روست

باز خرچنگ در غدير و بحار
هست با پنج پاي کژ رفتار

صدف ار دست داردي يا پاري
کي شدي جاي در دهر آراي

وفد عمرت چو زي وفات شود
شاه در چارخانه مات شود

راه حق پر ز دين و پر کيش است
گرت خوش نيست راه در پيش است

در ميان ره چو سين انسانست
سين چو رفت از ميانه آن آنست

چون ببيندت آن زمان با ذل
راست چون در بهار نرگس و گل

يار در راه چون روان باشد
بي روان مرد چون روان باشد

دوستان در ره صلاح و صواب
يکدگر را مدد بوند چو آب

مرد بايد که اهل ديده بود
تا در اين را حق گزيده بود

ديده دل ترا چو نيست قرير
نيستي در نهاد کار بصير

خفته اصحاب کهف و سگ بيدار
پاس همراه داشت بر در غار

راه چون مار و غار دارد ساز
يار در غار مار دارد باز

سر چه پوشي که در بهاران گل
راز پنهان ندارد اندر دل

کز تن دوست در سراي مجاز
جان برون آيد و نيايد راز

رز مر دوست را چو جان باشد
زان چو جان در دلش نهان باشد

راز پنهان نداشت ايج لبيب
در غم و علت از حبيب و طبيب

راز در دل چو مرغ و دانه بود
راز بر دل چو دود خانه بود

هر که مرده است راز مردان را
در کند پس صدف کند جان را

شرري بود کز هوا پژمرد
از تو زاد آن زمان و در من مرد

در ره سيل و رودها خفته
سخن گفته به که ناگفته

آن نبيني که تخما در گل
ننمايد به هيچ ظالم دل

هر که در روز راز گسترده ست
ابجد از لوح عقل بسترده ست