167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
بو ز جان يابي ار بينبويي
شب ما را نهار بايستي
چنگ او تار تار بايستي
هوش را هوشيار بايستي
در تمناي چون تو خون خواري
خر مردار در علف زاري
عقل ها را ز پيش برداري
حرف را در ميان چه مي آري
هديه تو بود که گلزاري
سر اين دور را تو مي داني
روح من هاي هاي پنهاني
گفت در برج هاي پنهاني
کاين در بسته را گشاد تويي
شاکرم چون در اين نهاد تويي
خوش بخسپي و خوش بياسايي
که از او در چنين تماشايي
که ازان بازي و ازان دستي
شب ما را نهار بايستي
هوش ها هوشيار بايستي
يک چه باشد؟ هزار بايستي
که بسي در فراق جان کندي
تا در اخلاق او به پيوندي
که تو جان را پناه و آرامي
کابتدا کردي و در اتمامي
آن که جان خسته از پي اويي
آسمان وار اگر يکي تويي
در جهاني که نيست بي کاري
کي بدي در زمانه هشياري
اي که تو موري بنيازرده اي
زير قدم چشم و دل اسپرده اي
چونت بگويم؟! که توده مرده اي
ني غلطم، در دل ما بوده اي
چونک در آغوش قبا بوده اي
در حرم لطف خدا بوده اي
هر نفسي رخت کجا مي بري؟
سوز نهد در جگر کافري
در کف او مشعله آذري
محو شدم در تف آن ناظري
حاکم ارواح و شه مطلقي
ور بگريزيم ز تو، سابقي
خار صفت بر سر ديوارمي؟
ورنه چرا بي دل و دستارمي؟
در پي سرهنگ قضا مي روي
در پي رضوان رضا مي روي
ورنه چو گربه تو در انبان شوي
ماه ببين و بره از مشتري
بافته اند از صفتت ششتري
ور بگريزيم تو خود سابقي
چون دگران بي دم و فريادمي
در دل آن بحر چو ماهيستي