حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

من غلام کسي که در ره عشق
شد مسلم ورا شهنشه عشق

بود مردي در آن ميانه گواه
که ز آباي خود نبود آگاه

تو که در بند آبي و ناني
کي جهان و نهان او داني

سعي ناکرده در ره ايمان
پيشت آورده اند از ايمان خوان

نه زني در ره صواب و نه مرد
نه مخنث از آنت نبود درد

بنشستند و هر سه راي زدند
هر سه تن دست در دعاي زدند

گفت مرد فقيه رخصت هست
بسته در دست خصم عهد شکست

جان بداد و يکي سجود نکرد
بر در عار و شک قعود نکرد

اي به مردي تو در زمانه مثل
حيز مردي چنين نمود عمل

زان که خود نيست از درون سراي
در دبستان عقل بازي جاي

بندگان را اديب بيگانه ست
خواجه را خود اديب در خانه ست

که ستور است و ديو در پايه
هم فرومايه هم گرانمايه

سال و مه مانده در غم ناني
وز لباس علوم عرياني

و آن عيالان به شهر در بگذاشت
راحت خويشتن د رآن پنداشت

رازقم من تو در ميان سببي
پس چرا با فغان و با شغبي

جان بدادم دهمت نان هر دم
جان مدار از براي نان در غم

تو درازي و نيز در يازي
پس همان به که گوز کم بازي

شب و روز از پي غذاي تنت
مانده پستان ديو در دهنت

بر سر پل دل وطر چه بود
در سراي خطر بطر چه بود

گر تو در خطه هطر شب و روز
با خرد همچو طفل بازي گوز

غافل از روي جهل و از ادبير
ابلقان سوارکش در زير

آن شنيدي که حامد لفاف
در حريم حرم چو کرد طواف

ناگهي باز خورد بر وي پير
آنکه در عصر خود نداشت نظير

بعد از آن در بهشت چون رفتي
از سلامت تو بهره بگرفتي

ناشده در بهشت و دار سلام
چون سلامت بود نيافته کام