حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

تو و من گمرهيست زو پرهيز
در من و تو به ابلهي ماويز

مابقي آنچه بود زن را داد
به در آمد ز خانه خرم و شاد

هر يکي را شده است يکتا نان
مهتر از کوه قاف در ميزان

از تقي دين طلب ز رعنا لاف
از صدف در طلب ز آهو ناف

آستين ار ز هيچ خواهي پر
از صدف مشک جو وز آهو در

که پديدست در جهان باري
کار هر مرد و مرد هرکاري

صحبت عام در بهشت آباد
مرگ باشد که مرگ عامي باد

نيست در هيچ يار صدق و صفا
نيست با هيچ دوست مهر ووفا

با کسان در نگاهداشت بوي
با خود آسوده شام و چاشت بوي

تا همي در تو نيک خود بيند
با تو يک دم به رفق بنشيند

در دهان دار تا بود خندان
چون گراني کند بکن دندان

کو در اين روزگار يار بيار
بر که باشيم استوار بيار

نيک و بد دان در اين سپنج سراي
جفت بد دست يار ناهمتاي

هر کرا هست دوستي دم ساز
به شهي در جهان دهد آواز

بي بلا نازنين شمرد او را
چون بلا ديد در سپرد او را

يار نبود که بر در زندان
چشم گريان و لب خندان

صحبتش را مجو مرو بر او
رو ز روزن بجه نه از در او

سنگ در ظرف شيشه نتوان برد
نبود دوست با عرابي کرد

چنگ و نايست در صفت نادان
تنگدل باشد و فراخ دهان

چون کم آيد به راه توشه تو
ننگرد در کلاه گوشه تو

تا دلت معدن نياز کند
در دل پيش جانت باز کند

در تو زيرا سخن مؤثر نيست
که ترا زان جهان مبشر نيست

در جهان خدا بر آي از خاک
چکني کلبه اي که آن کاواک

آن شنيدي که در عرب مجنون
بود بر حسن ليلي او مفتون

گفت چشمش چو چشم يار من است
اين که در دام من شکار من است