حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

تو که در بند او گرفتاري
مي کش از بهر او چنين خواري

خوردنش را چو کرد تشنه بسيچ
چون بدو در رسد نباشد هيچ

اين دو در دوزخ از درون تو باز
صورتش سوي عقل شهوت و آز

در جهان بنگر از پي رازش
چه کني رنگ و بوي غمازش

چون يکي بحر دانش آن به شرف
آخرش درج در و اول کف

پس مريز ارت چرب بايد ديگ
آب در ديگ و روغن اندر ريگ

به در عقل گرد تا برهي
از بلاها و زشتي و تبهي

در غم زر سرخ و سيم سره
سبلتت سبز گشت همچو تره

موج و گردابها بدين زشتي
تو چنين خوش بخفته در کشتي

چرخ اگر در نهاد خود نغزست
همچو با حفص پير و بي مغزست

چون تو يزدان پرستي از شيطان
ايمني در جهان و با سامان

آن چنان شد که در زمين هري
ابلهي کرد رخ به برزگري

گفت با او ز روي ناداني
سبکي چيست در گران جاني

هر چه يزدان دهد بر آن مگزين
هر چه گردون کند در آن منشين

روز در بويش ار کند پرواز
باز شب جان بدو سپارد باز

گر از اين چرخ در نقاب شوي
تا کم از ماهي آفتاب شوي

هر که او با زمانه در سازد
عقبي او را ز پيش بندازد

اي در اين پست مانده همچون مست
شکري سوي جان و دل بفرست

در جهان خرد بر آي از خاک
چکني کلبه ميان کاواک

دل ز دنيا و مهر او بگسل
زآنکه بر جان سمست و در دل سل

سيم را در دل ايچ راه مده
به ملک نامه سياه مده

پاي در نه به راه بي فرياد
بر خرد خوان که هر چه باداباد

آنکه باميل مال و مل باشد
نقد در دل ز بيم ذل باشد

در نگر بي مزاج و خاطر دون
زين دو معني به عيسي و قارون

با هوا مهر وکين چه در خوردست
که هوا گاه گرم و گه سردست