حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

تا بگويد ز مبتلا ايوب
دل و جان در عنا و دا مکروب

پند لقمان و سرگذشت يسع
دين و دل در ورع بري ز طمع

آفتاب مساجد و خلوات
از حق او را صلوة در صلوات

شده در نار قاتل و مقتول
رفته با مرتبت به نزد رسول

در ميان ار هزار که باشد
مرگ يک دم چو خاک بر پاشد

زين ترش بودنت در اين زندان
مرگ را کند کي شود دندان

تن فدا کن که در جهان سخن
جان شود زنده چون بميرد تن

مرگ اگر ريخت خون ماده و نر
هم بريزند خونش در محشر

همچو ايمان براي سور و سروش
جامه هاي برهنگي در پوش

اين همه هستيي که در بدنست
نقش نه پير و چار پيرزنست

خرج کردي براي تن جان را
در سر نان دادي ايمان را

که اگر با تو دم زند هوست
کند از جور چرخ در قفست

تو چه داني که مي چه گيري قوت
در چنين دل کجا رسد ملکوت

آنکه در بند حور و غلمانست
نيست خواجه که از غلامانست

چون رسي در جهان بي چوني
عيب گويد من اينکم چوني

ستم دوست را چو از در اوست
دوست دارند که دوست دارد دوست

چون بر اين در نه اي سپهداري
کم ز سگ بانئي مکن باري

گر نميرد چنين سگي در تو
از سگي کم بوي به محشر تو

ابلهان مانده اند بر سر پل
پاي در گل دو دست اندر غل

همه در آب اين دو روزه نهاد
تازه و تر چو روده پرباد

تو در اين خطه فساد و فجور
از دل شاد مانده اي رنجور

هر چه گويي نه در ره آدم
ديو و دد ديده گيرد اندر دم

کبک سنت به بوستان نياز
کي درآيد چو در خرامد باز

در غم آن دمي که رفت از دست
گري و خون گري که جايش هست

چيست دنيا سراي آفت و شر
چون کليدان زاولي به دور در