حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

باغ پرحقه هاي در و گهر
راغ پر شفشفه هاي نقره و زر

پايه ابر همچو در خوشاب
آمد از حد ارمن و سقلاب

بود سلمان خود از ديار عجم
بر در دين همي فشرد قدم

پس در اين راه با سلاسل و غل
چارقل حرز تست بر سر کل

مي چو با رسم در نهاد شود
آتش و خاک و آب باد شود

باده در پيش انده استاده است
زانکه غمخوار آدمي باده است

آنکه نان رست در دل و جانش
باده بي باده خورد مهمانش

ورچه در مال جز لطافت نيست
ليک بودش بي اين دو آفت نيست

در زر و سيم اگر کمالستي
کي قرين سگ و دوالستي

هر دو آنجا که علم و فرهنگ است
در نگنجد از آنکه ره تنگست

چون کدو خايه و چنار انگشت
خرزه در شست و خربزه بر پشت

سوزن اندر خليد در خايه
آن چنان کور جلف بي مايه

چون ز سوزن به جانش درد آمد
با دل خويش در نبرد آمد

مر مرا زين عنا و غم فرج آر
در چنين غم مرا نماند قرار

کرد مردي در آن ميانه نگاه
گشت از آن ابلهي کور آگاه

دست ز دنيا بدار تا برهي
خيره در کار خويش مي ستهي

آن شنيدي که در ولايت شام
رفته بودند اشتران به چرام

شتر آمد به نزد چه ناگاه
مرد بفگند خويش را در چاه

دستها را به خار زد چون ورد
پايها نيز در شکافي کرد

در ته چه چو بنگريد جوان
اژدها ديد باز کرده دهان

آن دو موش سيه سفيد دژم
که برد بيخ خار بن در دم

بود در روم بلبل و زاغي
هر دو را آشيانه درباغي

در فتادند هردوان ناکام
زاغ و بلبل به طمع دانه به دام

در ترازو نديد صدگان سنگ
گشت دلتنگ از آن و کرد آهنگ

مرد بقال در ترازوي خويش
سنگ صدگان نهاد از کم و بيش