حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

در اثر خوانده ام که روح الله
شد به صحرا برون شبي ناگاه

ساعتي خفت و زود شد بيدار
ديد ابليس را در آن هنجار

جايگاهي که عصمت عيسي است
مر ترا کي در آن مکان مأوي است

گفت بر من تو زحمت آوردي
در سرايم تصرفي از چه کني

زان همي رايگان بميري تو
کز پي لقمه در زحيري تو

چند گويم که نيست ياري نيک
در تو مسموع نيست قول وليک

اي چو فرعون شوم گردنکش
از ره آب رفته در آتش

چکني در ميان رنج خمار
کار آبي که آتش آرد بار

به بود خواجه را در اين بازار
وندرين گلشن و درين گلزار

چنگ در دنيي زبون زده اي
دل پاکيزه را به خون زده اي

آز را مار دان که در عالم
نشود جز به خاک سير شکم

خشم در زير خامه نقاش
سگ لاشه است و ديو آتش پاش

هست در چشم کبر نقش و حشم
شکل کناس واکمه و ابکم

باش تا روي بند بگشايند
باش تا باتو در حديث آيند

دانکه در جانش تفت باشد تفت
هر که يک هفت کرد از اين هر هفت

بيش بايد که در خرد برسي
پس بدان خطه ابد برسي

آن شنيدي که در طواف زني
گفت با آن جوان نکو سخني

چون ورا در طواف ديد آن مرد
گشت لختي ز صبر ودانش فرد

گشت عاشق به يک نظر در حال
گفت باز ن ز حال خويش احوال

کاي جوان نيست مر ترا معلوم
کز که ماندي در اين نظر محروم

دوزخي در شکم که اين آزست
سگي اندر جگر که اين رازست

داده در دست دزد شمع و چراغ
چيست اين شمع شرع نور دماغ

اين همه خشم و جنگ و ظلم و شرور
دد و ديواند در نقاب غرور

گفت قرآن به لفظ همچون در
مرد دامن کشيده را فانظر

گر بخواهد به حکم خلق کمال
خون کند مشک و مشک خون در حال