حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

تا تن تست چون دل کفتار
لت و لوتش يکيست در گفتار

مانده در پيش اين وآن به فسوس
خايه کن نه و خانه کن چو خروس

هان قناعت گزين که طامع دون
در دو گيتي است با عذاب الهون

طالع آنکه دين به حرص فروخت
در و بالش به احتراق بسوخت

در زمانه ز هر چه جانورست
تا نشد پخته آدمي بترست

پايي اندر تن و يکي در جان
متحير بمانده چون مرجان

روح چون رفت خانه پاک بماند
کالبد در مغاک خاک بماند

هر يکي در مقام خود ساکن
آن ز فخ فارغ اين ز شست ايمن

آدمي در زمين چو بپراکند
ماهي از مهر مرغ دل برکند

سابقت زو نهفته در اول
خاتمت زو به مهر حکم ازل

از هوا وز طبع در انسان
دعوت عقل پستر از همه دان

نه درآيد به وقت جنبش گل
گربه در بانگ وانگهي بلبل

هرکه در پيش خصم ملک و خرد
دل ز خود برد جان ازو نبرد

تيز را باز دار در دهليز
زانکه غماز روده باشد تيز

آن بنشنيده اي که در راهي
آن مخنث چه گفت با داهي

سگ اگر جلد بودي و فربه
بي شکاري نگرددي در ده

مثلست اين که در عذابکده
حد زده به بود که بيم زده

هرکه در جنگ بددل و غمرست
سپر و جوشنش دوم عمرست

تيغ در خورد مرد مردانه است
وز جبان تيغ تيز بيگانه است

گفت با وي جحي که انده چاشت
در دلم مهر و بغض کس نگذاشت

اولين بند در ره آدم
بود ناي گلو و طبل شکم

کادمي را درين کهن برزخ
هم ز مطبخ دريست در دوزخ

هرکرا علم و حلم نبود يار
مر ورا در جهان به مرد مدار

باده چون باد در جهان افگند
هيضه بيکار بر دهان افگند

ندي آمد بدو ز رب رئوف
که کنيدش در آن مکان موقوف