حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

گفت زيرا که در سراي غرور
راحت از رنج دل نباشد دور

از پي آنکه در سراي سپنج
هيچ راحت نيافت کس بي رنج

وه که تا در جهان پر تشويش
چند خندد ابلهان زان ريش

مور باشد مدام در تگ و پوي
بيم و رنج و الم ز دنيا جوي

کي غني با فقير در سازد
کو به دنيي و اين به دين نازد

از پي ميل دل به ديده سر
هيچ در مال ناکسان منگر

نور خواهي به دست موسي وار
دست در گرد جيب خويش برآر

خوانت از هر چه نعمت است پرست
ليک در دست موش سفره برست

سگ و اسبست با تو در مسکن
آن گزنده ست و اين دگر توسن

آنکه بي رنگ زد ترا نيرنگ
در تو بنهاد حرص و شهوت و جنگ

داعي خير و شر درون تواند
هر دو در نيک و بد زبون تواند

در ره خلق خوب و سيرت زشت
هفت دوزخ تويي و هشت بهشت

آنکه را خشم و آرزو نبود
در کياست چنان نکو نبود

نرود جز که ابله و بدخوي
در سفر بي سلاح و بي نيروي

آدمي بهر بي غمي را نيست
پاي در گل جز آدمي را نيست

او در اين خاک توده بيگانه است
زانکه با عقل يار و همخانه است

غم در آنست کز تن آساني
بي غمي را تو غم همي خواني

علف غم تويي در اين عالم
چون تو رفتي علف نيابد غم

شو بپرداز خانه از خاين
در ببند و ز دزد باش ايمن

معرفت در دلت نهاده اوست
باز کي گيرد آنچه داده اوست

مرد شهوت پرست را در خيم
بتر از بت پرست خواند حکيم

نوم و يقظت که ديد در يک مرد
زانکه اضداد جمع نتوان کرد

يا بود خفته يا بود بيدار
هر دو در يک سويعه چشم مدار

خشم و شهوت به زير پاي درآر
آرزو را در آرزو بگذار

در طمع زين سگان مزبله پوي
اي کم از گربه دست و روي بشوي