حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

اينت چابک سوار در تگ و تاز
که پياده بماند با مهماز

کرد بادام ديد سيم تنت
دل بريان چو پسته در دهنت

هر که در دست اين چنين دل ماند
تا ابد پاي او فرو گل ماند

اي دو بادام تو چو گوز گرو
مانده از دست کودکان در گو

گرچه در پرده ها تواند شد
ز ايچ عاشق نهان نداند شد

در تماشاي آن دو تا گلنار
مرد بر هم فتد چو دانه نار

قد او در دو ديده دلجوي
همچو سرو بلند بر لب جوي

بتوان ديد از لطيفي کوست
استخوان در تنش چو خون از پوست

که تواند بخواند سوره تين
خوش نفس خفته در دم تنين

کره تا در سراي بومره است
تا به صد سال نام او کره است

چون جهان در جهان نامردان
پاي بر جاي باش و سرگردان

زير برتر ز موش در خانه
تو چو گربه اش همي زني شانه

باقيي در بقاي معني کوش
پنبه رو بازده به پنبه فروش

چون سرآمد پديد در شبگير
پاي ذر نه عمارت از سر گير

يک شبي رو به وقت شبگيران
با حذر در نهان ز خر گيران

همچنين ژنده جامه بايد بود
در خور عقل عامه بايد بود

در جهان منگر از پي رازش
چکني رنگ و بوي غمازش

همچو دريا چو نيست اينجا حر
کام پرزهر باش و دل پر در

زانکه در جان به واسطه اسباب
زفتي از خاک رست و تري از آب

هر که در زندگي بخيل بود
چون بميرد چو سگ ذليل بود

بيش از اين بهر خواجه و مزدور
نتوان رفت در جوال غرور

بر در کارگاه طبع لئيم
نز پي ايمني که از سر بيم

گرچه زنجير حلقه نپذيرد
سفله را در بزن که خود ميرد

همچو فرعون شوم گردن کش
کز ره آب رفت در آتش

در دل از سر او سروري نه
هر چه او داد جز غروري نه