حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

باش گنجور در نشيمن خاک
ورنه بگذر از انجم و افلاک

بس بديعي به صورت و پيکر
نيست در کل کون چون تو دگر

چه کني پيش مدبري پر درد
در چنين کنج گنج بادآورد

من سهايي نديده ام در چاه
با دو خورشيدم اين زمان و دو ماه

در جهاني که بخت جاي منست
اين جهان جمله زير پاي منست

بر نااهل و سفله کم گرديم
در جبلت ز خلقها فرديم

هرچه در صحن او مکان دارد
تا به سنگ و کلوخ جان دارد

اجل از دست آن لب خندان
سر انگشت مانده در دندان

هيچ بيهوده را بدو ره نيست
زانکه در خلقها چنو شه نيست

در و درگاه او چو مرئي نيست
مرو آنجا به جاي خويش بايست

پرده ها باشد از هدايت او
حرف و آواز در ولايت او

روز کوري ترا به خود پذرفت
کت در اين لافگاه غرجه گرفت

تا نبي و نبي ز چون تو سقط
اين درآمد به صورت آن در خط

بي چنو پير در جواني خويش
که خورد بر ز زندگاني خويش

جان ز روي تو در ارم باشد
دل ز تاييد تو خرم باشد

چون تو در مرکز حقيقت و حدق
نيست يک پادشا به مقعد صدق

چون خرد در لبت به جان نگرم
چون قلم بر خطت به جان گذرم

آينه روشني به دست خرد
کس در آن روي دم نيارد زد

همچو چنگ ار در هوات زنم
رسن اندر گلو نوات زنم

زانکه در کلمن رموز ازل
خاصه آنگه که جان شنيد غزل

از پي نان و آب ماندي باز
در حجاب نياز تن چو پياز

چه افگني تخم حرص و آز و نياز
در گل دل که آز نارد ناز

که تواند که دانه کنجد
در دبه روغني دو من گنجد

گفت عيسي بگوي زود دعا
که تويي در زمانه خاص خدا

در هوا زود گشت ميغ پديد
ابر باران گرفت و مي باريد