حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

همچو ماهست در شب ده و چار
بنگر آنک چو صد هزار نگار

هر که او مدعي بود در عشق
هست بيداد کرده او بر عشق

عشق را راه بر سلامت نيست
در ره عشق استقامت نيست

عشق را کيستي نگويي تو
بر در عاشقي چه پويي تو

کانکه در عشق شمع ره باشد
همچو شمع آتشين کله باشد

در ره بي نيازي اي درويش
رو تو بيگانه وار از پي خويش

در بهشت ار نه اکل و شر بستي
کي ترا زي نماز قربستي

دوستان زو همه لقا خواهند
در دعا زو همه رضا خواهند

تو چو در بند و قيد هر هفتي
به درش زان سبب همي رفتي

خار کي را که مي خلد در پاي
دستگاهي بساختست خداي

بر در اهل دل به وقت طعام
گندمي گزدمي بود ز حرام

باز چشم تو در ره اسباب
هست سوي شراب و جامه خواب

چند باشي به غفلت اي بد رگ
دل تو در گل و تو خفته چو سگ

از در تن ترا به منزل دل
نيست جز درد دل دگر حاصل

يک عتاب و به فرق فرقد خاک
يک ديث و دو جامه در بر چاک

خويشتن در فکن به زورق دين
که از اين ره رسي به عليين

از در تن که صاحب کلهست
تا به دل صد هزار ساله رهست

وانکه رفت از سر طرب در ره
همچو زنگي بود به دل ابله

از در چشم تابه کعبه دل
عاشقان را هزار و يک منزل

مي دميد از دهان دوده سرشت
ديو در روي نوبيان انگشت

چشم نرگس به باغها در باز
ليک بيگانه از نشيب و فراز

شکل مريخ برفراخته تيغ
گاه پيدا و گه نهان در ميغ

در ثريا بمانده چشم سهيل
خيره چون مرد مانده اندر سيل

اندر آمد چو ماه در شبگير
انعم الله صباح گويان پير

ديده چون از نهاد من پر کرد
تا به سر درج جزع پر در کرد