حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

ساخته راه را همه اسباب
سوي منزل رسيده در تک و تاب

همه در باخته ز خود الوان
نفس رفته بمانده جان و روان

بنده عشق جان حر باشد
مرد کشتي چه مرد در باشد

سر کشتي ز آرزو دان پر
قعر درياست جاي طالب در

مرد در جوي را به دريا بار
جان و سردان هميشه پاي افزار

در چنين جوي ورنه پيش دکان
تو و خرمهره اي و تايي نان

نيست در عشق حظ خود موجود
عاشقان را چکار با مقصود

بر صدف در چو يافت جانت بنه
ورنه خرمهره را ز دست مده

عاشقان سر نهند در شب تار
تو برآني که چون بري دستار

عشق را رهنماي و ره نبود
در طريقت سر و کله نبود

در ره عشق کاينات همه
ستد از عجز خود برات همه

پيش آنکس که عشق رهبر اوست
کفر و دين هر دو پرده در اوست

عشق در پيش گير و دل بگذار
که ز دل خيره بر نيايد کار

در ره عشق ما همه طفليم
عاشقان صافيند و ما ثفليم

هر که در بند خويشتن باشد
کي بت عشق را شمن باشد

در ره خلق و کام اهل هنر
از پي کام جستن و غم گر

عقل و نفس و طبيعت از پي زيست
همه در جنب عشق داني چيست

اين چنين خوانده ام که در بغداد
بود مردي و دل ز دست بداد

در ره عشق مرد شد صادق
ناگهان گشت بر زني عاشق

خوشتن را در آن ميانه بديد
گرد چون و چرا همي گرديد

چون ز مستي عشق شد بيدار
کرد جان عزيز در سر کار

مرد را تا بود شرر در دل
نبود مطلع به حاصل گل

وانکه او مدعي است در ره عشق
شير او هست کم ز روبه عشق

رفت وقتي زني نکو در راه
شده از کارهاي مرد آگاه

بيم آنست کز غم تو کنون
بدوم در جهان شوم مجنون