حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

دين از او يافت زينت و رونق
در تبع متفق شدند فرق

آن يکي آفتاب محفل و صدر
وين دگر بدر ليل در شب قدر

همه نيکند بد تويي تو مکن
نيست در دين دويي دويي تو مکن

هر دو در راه دين دليل و گواه
هر دو بر چرخ شرع زهره و ماه

تو که باشي بگو مر ايشان را
چه شناسي تو بر در ايشان را

گر کسي جسمي آمد و بدخواه
شافعي را در اين ميان چه گناه

هيچ را در جهان ز علم و ز ظن
بيخردوار پشت پاي مزن

عمرت از کوي عقل رفت برون
در غم آنکه اين چه يا آن چون

سخن از کوي عقل بايد گفت
در معني به عقل شايد سفت

ورنه در باغ دين به نور يقين
سنبل سنت اند و سوسن دين

گر نه اي بد مگر بر من کين
ور چنيني چنين مکن در دين

من بگفتم نصيحتي در دين
گر بهي ور بدي تو دورم ازين

دين طلب کن گرت غم دين است
که کليد در دلت اين است

پاي در پايم از خجالت رب
دست بر دست چون زنم به طرب

هر که او از دليل ماند باز
مانده بيچاره در چه صد ياز

من نکو گويم از کمال يقين
در حق جمله ائمه دين

من ز نقد خليفتي در حال
بدهم جمله را جواب سؤال

عزمت از حضرت نبي و عليست
در لحاف خلاف خفتن چيست

تو به توحيد کي رسي چو مريد
نازده گام در ره تجريد

تو چه داني عروس بينش کيست
سر صانع در آفرينش چيست

آتشي برفروز عاشق وار
خانه را در بسوز و دود برآر

در ره حق بلاي هستي روب
هر چه جز هستي خداي بروب

ليک هستي تو در همه کردار
گنده و بي طهاره چون مردار

همچو مردان درآي در تگ و پوي
تخته گفت زاب روي بشوي

رهيي در ره رهايي باش
از خودي دور شو خدايي باش