حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

آمدي در هزاهز از پي بيم
دل مريخ همچو جان يتيم

اندرين عالم و در آن عالم
اوست با کار علم و يا علم

او نبود آن اسد که رنگ خلوق
کردي او را در اين کهن صندوق

بود پيوسته در عقيله و قيل
تا کجا تا به درد چشم عقيل

در جمل چون معاويه بگريخت
خون ناحق بسي به خيره بريخت

روز صفين چو حرب در پيوست
گرم شد کارزار دستا دست

سال او در گذشته از صد و پنج
تيغ را برکشيد زود به رنج

در مصاف آمد و بگفت نسب
که منم شيخ دين و پير عرب

سبک از اسب خود بزير افتاد
در زمان جان به رنج و درد بداد

اين زمان کشته شد چه چاره کنيم
دل در اين درد و رنج پاره کنيم

جمله راضي شدند و بشنيدند
رونق کار خود در آن ديدند

مرد مفلس چو گشت عاشق او
کفر شد در ميانه عايق او

گر تو در کار خويش شيردلي
هست کابين حره خون علي

اسب و مرکب ترا دهم پس از آن
بزيي در جوار من آسان

مرد مدبر ز بهر عشق زني
اندر افکند در جهان محني

شب آدينه رفت در مسجد
آن چنان بي حفاظي از سر جد

مير چون در نماز شد مشغول
آن سرافراز مرد جفت بتول

بگرفتند مر ورا در حال
کرد ازو مير زخم خورده سؤال

جان بداد آن زمان علي در حال
خاندان زان سبب گرفت زوال

وانکه خواني کنون معاويه اش
دان که در هاويه ست زاويه اش

در ره دين يک زياد بدند
طاغين همچو قوم عاد بدند

کي بود آن کسي حکيم که او
در دکان دماغ شش پهلو

ماه در چشم او هلال نمود
زهر درکام او زلال نمود

صد و هفتاد و اند پاره جگر
به در انداخت زان لب چو شکر

ور مرا روز حشر ايزد بار
بدهد در جوار جنت بار