حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

بيش از آنم نماند تاب جواب
گشت از آن حال و کار من در تاب

زانکه در پيش داشت راه نهفت
زان همي الرفيق الاعلي گفت

روز و شب سال و ماه در همه کار
ثاني اثنين اذ هما في الغار

در سراي سرور مونس و يار
ثاني اثنين اذهما في الغار

هر چه حق بر دل محمد خواند
برد و در باغ جان او بنشاند

مهترش گفت چون ز خود بگريخت
وحي در جام جانم آنچه بريخت

جان فدا کرده بود در ره دين
زانکه بد از نخست آگه دين

سوي ميدان سر پيمبر او
همه درها ببسته جز در او

پيش دين بنده هوش اوبوده است
حلقه در گوش گوش او بوده است

آنچه بشنيد زود باور داشت
شرع را هفت عضو در خور داشت

جان بوبکر خط اوسط بود
نه ز خط بد عتيق در خط بود

لاجرم در ميان دايره بود
بي زيان مر ورا برآمد سود

انبيا بد خط و رسول نقط
جان بوبکر در ميانه خط

به نبي او ز جان شايسته
در دهان دل نمود چون پسته

حکم من ذاالذي شنيده به گوش
زده در پيش حکم خانه فروش

عرش شرع محمدي بر او
هم در آن سينه منور او

چون کمال و جمال او بشناخت
همه خويش در رهش درباخت

برده در دين حق خبر بر از او
يافته روز کين ظفر فر از او

تا علي را چو تو ولي چکند
در هوا و هوس علي چکند

رافضي را بماند در گردن
جکجک و مرگ و جسک و جان کندن

هر دو مهتر براي دين بودند
در سيادت سزاي دين بودند

دل او چون ز حق محقق شد
صدف در رؤيت حق شد

دين نهاده براي چونان شاه
پاي دامي ز طا و ها در راه

کرده بر چرخ حق به نور يقين
طا و ها ماه چارده اش در دين

کرده در عز و دولت سرمد
عمري را بدل به عمر ابد