حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

عدتي دان در اين سراي مجاز
چشم را رنگ و گوش را آواز

هرچه در عشق نيک و هر چه بدست
بار حکمش کشيدن از خردست

هر چه صورت دهد به آبش ده
ناله زار در دل خوش نه

زان همي ديو نفس در تو دمد
تا ز تو عقل و هوش تو برمد

اين صفات از کلام حق دورست
ضمن قرآن چو در منثورست

تو در اين باديه پر از بيداد
غمز را مغز خوانده شرمت باد

در طريقي که شرط جان سپريست
نعره بيهده خري و تريست

هر که در مجلسي سه بانگ کند
دان کز انديشه دو دانگ کند

آنکه در بند اين جهان آويخت
سود کرد ارز لشکرش بگريخت

خويشتن را يکي مخوان در ده
کان يکي نيست هيچ از آن يک به

پس تو اي بوالفضول بلغاري
چون در اين رود بر پل و غاري

اين چليپا چو شاخ گل در دست
و آن چو نيلوفر آفتاب پرست

عام قانع شده به ريمن دين
خاص مشغول در نشيمن دين

اين به تلقين هرزه اي در بند
و آن به تخييل بيهده خرسند

راستيها ز بيم بند و طلسم
روي پوشيده چون الف در بسم

اي سنايي چو بر گرفتي کلک
در معني کشيدي اندر سلک

هم عرب هم عجم مسخر او
لقمه خواهان رحمت در او

بلکه از عقل بيشتر دل او
ديده صنع خداي در گل او

غيب دان در مشيمه کن و کان
نيست جز خالق زمين و زمان

گر ملک ديو شد گه آدم
ديو در عهد او ملک شد هم

هيچ سائل به خشندي و به خشم
لا در ابروي او نديده به چشم

لب او کرده در مسالک ريب
روي دلها سوي دريچه غيب

دور کن در زمان فزون ز گلش
شرق و غرب ازل درون دلش

خلق از او برگرفته عز و شرف
او چو در بود و انبيا چو صدف

زحمت آب و گل در اين عالم
رحمتش نام کرده فضل قدم