حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

هرچه استاد بر نبشت و براند
طفل در مکتب آن تواند خواند

تا چو زو نطق مايه اي سازد
در ره روح قدس دربازد

از پس اين براق شوق بود
شوق در گردنش چو طوق بود

هر چه در راه فتنه انگيزد
همه اش از پيش راه برخيزد

ديده او چو نور ره بيند
شمس در جنب او سيه بيند

هر که را عشق کوي او باشد
در دلش جست و جوي او باشد

سر آهش ندارد ايچ صبور
پي او در نيابد ايچ غيور

همه هستند و از همه همه دور
در نبي خوانده اي تصيرالامور

در حق حق غضب روا نبود
زانکه صاحب غضب خدا نبود

در توحيد را تويي چو صدف
آدم تازه را شدي تو خلف

گر کني ضايع آن در توحيد
شوي از مفلسي ز مايه فريد

ور تو آن در را نگهداري
سر ز هفت و چهار بگذاري

زو ستاند همه طعام و شراب
نرود ساعتي بي او در خواب

بعد آن برگشايدش يک چشم
در رضا بنگرد درو نه به خشم

چون نيابد رياضتي در خور
باشد آن کره از خري کمتر

مر ورا هست جاي خوف و هراس
خوانده در نص هم وقودالناس

آن اويند در مکان و زمان
از کن امر تا دريچه جان

دين حق تاج و افسر مردست
تاج نامرد را چه در خوردست

در ره جبر و اختيار خداي
بي تو و با تو نيست کار خداي

خير و شر نيست در جهان اصلا
نيست چيزي ازو نهان اصلا

هرچه در خلق سوزي و سازيست
اندر آن مر خداي را رازيست

کو در اين راه کردني کردن
که تواند قفاي او خوردن

دلشان بر فراق مال و عيال
خنک و خوش چو در بهار شمال

تا در اين عالم فسرده درند
لگد اشتران چو گرده خورند

در رضاي خداي خويش بکوش
به نه چيزش چو بندگان مفروش