حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

در دهان هر زبان که گويا شد
از ثنايت چو مشک بويا شد

نيست در امر تو به کن فيکون
زهره کس را که اين چه يا آن چون

بنده را در ره معاش و معاد
نيست کس ناصر از صلاح و فساد

چون در دل نياز بگشايد
آنچه خواهد به پيش باز آيد

عقل در کنه وصف او نادان
ذوق با طوق شوق او شادان

عقل و جان ملک پادشاهي اوست
ملک او در خور الهي اوست

سايه بانيست عقل بر در او
خيلتاشيست جان ز لشکر او

از پي تازگي ز دشمن و دوست
در دو عالم بدل کننده پوست

در کنارش نه آن زمان کاکا
تا شود راضي و مکنش جفا

در نمازش نه آن زمان کانجا
تا شود سرخ چهره اش چو لکا

در ره آخرت ز بهر شنود
کمتر از کودکي نشايد بود

ورنه شد موشخانه دوزخ تو
در ره آن سراي برزخ تو

در جهان خراب پر ز ضرر
از جهالت مدان تو هيچ بتر

تو کني فعل من نکو در من
مهربان تر ز من تويي بر من

از غم مرگ در زحيرم من
جان من باش تا نميرم من

بلبل عشق را ز گلبن جست
در ترنم نواي اين همه تست

صورت قهر در دلش رويد
هر که جز مهر حضرتت جويد

در جحيم تو جنت آرامان
بي تو راضي به حور عين عامان

گر به دوزخ فرستي از در خويش
ميروم ني به پاي بر سر خويش

همچو شمع آنکه را نماند مني
در تو خندد چو گردنش بزني

عمر ضايع همي کني در کار
همچو خر پيش سبزه بي افسار

گرد هر شهر هرزه مي گردي
خر در آن ره طلب که گم کردي

خر اگر در عراق دزديدند
پس ترا چون به يزد و ري ديدند

قدم ار در ره قدم داري
قلزمي را ز دست نگذاري

کرده امر خداي در هر فن
قوتي را به فعلي آبستن