حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

پيش قيس آوريد زن در حال
گفت زين بيش نيست ما را مال

چون درون رفت قيس در مسجد
نز سر هزل بلکه از سرء جد

رفت و در گوشه اي به غم بنشست
بر نهاده ز شرم دست به دست

در جهان يک زيان چو سود تو نيست
هيچ حبس ابد چو بود تو نيست

بود تو چون ترا حجاب آمد
عقل تو با تو در عتاب آمد

روز و شب در فراق عقل بنال
بيش با عقل خود بدي مسگال

صوفي و عشق و در حديث هنوز
سلب و ايجاب ولايجوز و يجود

همه بدرايتان پرده رشک
غرقه از پاي تا به سر در اشک

بود پيري به بصره در زاهد
که نبود آن زمان چنو عابد

بازگو مر مرا که تا چه خورم
منش گويم که مرگ و در گذرم

بخ بخ آنکس که نفس را دارد
خوار و در پيش خويش نگذارد

گفت زاهد که اهل دنيا پاک
در طلب کردنش شدند هلاک

به زباني فصيح مي گويد
در جهان صيد خويش مي جويد

واي آن کو ز من حذر نکند
در طلب کردنم نظر نکند

تا نگردد چنانکه در فسطاط
اندکي مرغ و باز بر افراط

هست شهري بزرگ در حد روم
باز بسيار اندر آن بر و بوم

گفت زاهد که نفس دوخته اند
در من و زي ويم فروخته اند

از خورش خوي خويش باز کند
در شهوت به خود فراز کند

ساعتي نفس چون شود در خواب
من کنم يک دو رکعتي بشتاب

پيش از آن کو ز خواب برخيزد
همچو بيمار در من آويزد

خرد اينجا تهي کند جعبه
که تحري بد است در کعبه

هرکه در کعبه با تحري مرد
زيره تر بسوي کرمان برد

در سه زندان غل و حقد و حسد
عقل را بسته اي به بند جسد

نيک معلوم کن که در محشر
نشود هيچ حال خلق دگر

خيز و تردامني ز خود کن دور
ورنه نبوي در آن جهان معذور