حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

نفس خود را ميان حالت خويش
غرقه در قلزم خجالت خويش

نان و جان تو در خزينه اوست
تو نداري خبر دفينه اوست

يا ترا نزد او برد به شتاب
ورنه او را بر تو، تو در خواب

جان بدادم وجوه نان بدهم
هرچه خواهي تو در زمان بدهم

روزيت از در خداي بود
نه ز دندان و حلق و ناي بود

اعتماد تو در همه احوال
بر خدا به که بر خراس و جوال

آن بنشنيده اي که بي نم ابر
مرغ روزي بيافت از در گبر

دل به فعل و فضول خلق مبند
دل در او بند رستي از غم و بند

تا تواني جز او به يار مگير
خلق را هيچ در شمار مگير

هر دو را در جهان عشق و طلب
پارسي باب دان و تازي آب

چون نداري خبر ز راه نياز
در حجابي بسان مغز پياز

عاشقان را در اين ره جانسوز
تبش راز به که تابش روز

در جهاني که عشق گويد راز
نه تو ماني نه نيز عقل تو باز

عاشقان سوي حضرتش سرمست
عقل در آستين و جان بر دست

جان و دل در رهش نثار کنند
خويشتن را از آن شمار کنند

کابر چون گبر مظلمست و کدر
آب در جمله نافعست و مضر

نيست در شرط اتحاد نکو
دعوي دوستي و پس تو و او

همه شو بر درش که در عالم
هرکه او جز همه بود همه کم

نيک و بد خوب و زشت يکسان گير
هرچه دادت خداي در جان گير

صورت آنکه هست بر در مير
بادباني به دست و بادپذير

در طريقت مجرد و چالاک
داده بر باد آب و آتش و خاک

زانکه در عرصه معالم عصر
چه برش جاهلان چه عالم عصر

وآنکه دون همتست همچون سگ
هست چون سگ ز بهر نان در تگ

تا ترا بود با تو در ذاتست
کعبه با طاعتت خراباتست

بي تو خوش با تو هست بس ناخوش
به در انداز خواجه گربه ز کش