حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

کرد بخش اين دو مايه را در صنع
چون بگسترد سايه را بر صنع

بد ازو در وجود خود نايد
که خدا را بد از کجا شايد

خير و شر نيست در جهان سخن
لقب خير و شر به توست و به من

پاي طاووس اگر چو پر بودي
در شب و روز جلوه گر بودي

مبدع هست و آنچ ناهست او
صانع دست و آنچ در دست او

کرده در شه ره معاش و معاد
فعل و قوت قرين کون و فساد

هرچه آيد به فعل پايش را
هر چه در قوتست زايش را

زآنکه آنرا که آرزو طلب است
پرده در روز و پرده دار شب است

دل ز رنگ سيه چه غم دارد
زانکه شب روز در شکم دارد

کي به عقل و به دست و پاي رسد
بنده خواهد که در خداي رسد

جنبش چرخ بي سکون زمين
هست چون مور در دم تنين

عمر تو دانه وار در دم او
سور تو همنشين ماتم او

جز به فضلش به راه او نرسي
ورچه در طاعتش قوي نفسي

چه مسلمان چه گبر بر در او
چه کنشت و چه صومعه بر او

پيش تا صور در دهد آواز
خويشتن را بکش به تيغ نياز

بر در بي نيازي از که و مه
گر تو باشي وگرنه او را چه

پس در اين کوچه نيست راه شما
راه اگر هست هست آه شما

کار نادان کوته انديش است
ياد کردن کسي که در پيش است

حاضر آنگه شوي که در مأمن
حاضر دل بوي نه حاضر تن

تا در اين خطه تکاپويي
يا همه پشت يا همه رويي

اجل آمد کليد خانه راز
در دين بي اجل نگردد باز

گفت مرد خرد در اين معني
که سخنهاي اوست چون فتوي

خلق عالم همه به خواب درند
همه در عالم خراب درند

دين و دولت در عدم زدنست
کم شدن از براي کم زدنست

اين يکي پاي در رکيب بماند
و آن دگر خسته نهيب بماند