حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

در ره شرع و فرض و سنت خويش
منت حق شمر نه منت خويش

خود ز رخسار صبح و پشت شفق
در ره عشق پيش رو سوي حق

روز که بود که پرده در باشد
شب که باشد که پرده گر باشد

جون تو از بود خويش گشتي نيست
کمر جهد بند و در ره ايست

نه چو ادريس پوستين بفکند
در فردوس را نديد به بند

جن و انس و طيور و مور و ملخ
در بن آب قلزم و سر شخ

کرده ده سال چاکري شعيب
تا گشادند بر دلش در غيب

گل دل را ز لطف جان سر کرد
دل گل ز دست جان در کرد

چون دکان را به مهر کرد قضا
دست تقدير در نشيب فنا

پوستين خود نداشت در ره دين
پس چه دادي به گازران زمين

ديدي اي خواجه سخن فربه
که ترا در دل از سخن فر به

تو در اين گفت من مدار شکي
باز کن ديده برگمار يکي

در رهش خوانده عاشقان بر جان
آيه کل من عليها فان

چون برون آمد از تجلي پيک
گفت در گوش او که تبت اليک

داند اعمي که مادري دارد
ليک چوني به وهم در نارد

در چنين عالمي که رويش دو
زشت باشد تو او بوي او تو

با تو چون رخ در آينه مصقول
نز ره اتحاد و روي حلول

به ز تسليم نيست در علمش
تا بداني حکيمي و حلمش

در جهان آنچه رفت و آنچ آيد
و آنچه هست آن چنان همي بايد

تو مگو هيچ در ميانه فضول
رانده او به ديده کن تو قبول

در کژي ام مکن به نقش نگاه
تو زمن راه راست رفتن خواه

تو فضول از ميانه بيرون بر
گوش خر در خور است با سر خر

کوه اگر پر ز مار شد مشکوه
سنگ و ترياک هست هم در کوه

درد در عالم ار فراوان است
هر يکي را هزار درمان است

ملکوتست و ملک در عالم
زبر تخت نور و تحت ظلم