حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

اي که در بند صورت و نقشي
بسته استوي علي العرشي

در صحيفه کلام مسطور است
نقش و آواز و شکل ازو دور است

ينزل الله هست در اخبار
آمد و شد تو اعتقاد مدار

باطل است آنچه ديده آرايد
حق در اوهام آب و گل نايد

خلق را ذات چون نمايد او
در کدام آينه درآيد او

در ره صدق نفس را بگذار
خيز و زين نفس شوم دست بدار

آفريدت ز صنع در تکليف
کرد فضلش ترا به خود تعريف

کرده از کاف و نون به در ثمين
ديده را يک دهان پر از ياسين

همه را تا ابد به امر قدم
زده نيرنگ در سراي عدم

نه چو زامت فزونش بود اخلاص
گشت بوبکر در تجلي خاص

بود شهري بزرگ در حد غور
واندر آن شهر مردمان همه کور

پادشاهي در آن مکان بگذشت
لشکر آورد و خيمه زد بر دشت

تا بدانند شکل و هيأت پيل
هر يکي تازيان در آن تعجيل

هر يکي صورت محالي بست
دل و جان در پي خيالي بست

از خدايي خلايق آگه نيست
عقلا را در اين سخن ره نيست

وان دگر استواء عرش و سرير
کرده در علم خويشتن تقدير

در جهان زشت و نيکو و چپ و راست
ناخلف زادگان آدم راست

من بگويم ترا به عقل و به هوش
گر ببندي تو پند من در گوش

نور ايمانت را در اين بنياد
آهني و سگي به غارت داد

گفت بابا نصيبه من کو
گفتش اي پور در خزانه هو

آن نبيني که پيشتر ز وجود
چون تو را کرد در رحم موجود

در لحد هر چهار بسته شود
هشت جنت ترا خجسته شود

هشت در بر تو باز بگشايند
حور و غلمان ترا به پيش آيند

تا به هر در چنانکه خواهي شاد
مي روي ناوري ز دنيا ياد

تا تو از نيستي کله ننهي
روي را در بقا به ره ننهي