167906 مورد در 0.11 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
که کوه قاف شوي زود در هوات کنند
ز رنج ها برهانند و مرتضات کنند
نخواهمش که بود عابد چو ما معبود
شتاب کن که پي گوش گوشواره رسيد
به عاشقان خدا جز مي خدا مدهيد
من و طريق خداوند مبدا و ايجاد
عجب مدار که در بي دلي چو من باشد
در آن دلي که بدان يار ممتحن باشد
تو تا برون نروي از ميان چه کار بود
دگر نيارم گفتن که در ميانه چه بود
بگويدش که برو در جهان کور و کبود
مه مصور يار و مه منور عيد
ز دشمني قفصم بشکنيد و بدرانيد
که راز را سر سرمست بي حيا گويد
ندا ز عشق برآيد که هرچ بادا باد
جهان پير همي خواند هر سحر اوراد
وگر نه درفکنم صد فغان در اين بنياد
که بهر لطف بجوشيد و بندها بگشاد
براي گم شدگان مي کنند استمداد
که بسته بود خدا بنده خدا بگشاد
خدا ز جانب دل روزن سرا بگشاد
عصاش را تو نبيني ولي عصا دارد
کسي که از کرمش قبله دعا دارد
دل شريف که او داغ انبيا دارد
در آن ميانه کسي نيست کو گلو دارد
شکوفه کرده که در شرب مي غلو دارد
چو ريش عقل تو در دست کالبد باشد
چنانک آن در خيبر علي حيدر کند
يقين شود که نهان در سلاحدار بود
وگر کهم همه در آتش توم که دود
وليک در نظر تو نه کم شود نه فزود
شد آب در کفش ايرا نبود وقت نمود
که آنچ رشک شهانست او چرا خواهد
ببندد اين ره حس راه غيب بگشايد
هلا مبارک در قعر چاه مي پاييد
در اين حشيش چو حيوان چه ژاژ مي خاييد
که نور عقل سحر را به جعد خويش کشد
که خانه هاش نهان در زمين چو ري باشد
جمال ماه رخ دلربا چه سود کند
هزار سايه و ظل هما چه سود کند
نما به قيصر رومش که تا مريد شود
خنک زماني کو از شکار بازآيد
اگر از او لطف بي شمار بازآيد
فرشته ايد به معني اگر به تن بشريد
براي خدمتتان ليک در ره و سفريد
چو عاشقان حياتيد چون پس بقريد
اگر نه فهم تباهست از چه در سمريد
چو هر دمي مددي زان جهان نمي آيد
ز عزت و عظمت در گمان نمي آيد
به صورتي که تو را در زبان نمي آيد