ديوان سنايي

«الخبيثات » و «خبيثين » گفت ايزد در نبي
تا بپرهيزند اهل «طيبات » و «طيبين »

عاجز آمد از مشيت زلت و عصيان تو
دفترت در دوده مي مالد کرام الکاتبين

باز ماندن بهتر آمد در سعير سفلي آنک
جنت اعلا نخواهد جز براي حور عين

تا نگردي فاني از اوصاف اين فاني صفت
بي نيازي را نبيني در بهشت راستين

در طريق دين قدم پيوسته بوذر وار زن
ور زني لافي ز شرع احمد مختار زن

حلقه درگاه رباني سحرگاهان بگير
آتشي از نور دل در عالم غدار زن

بلبلي دايم همه گفتار داري گرد گل
باز شو يک چند لختي دست در کردار زن

اهل را در کوي معني همچو مردان دستگير
يار نااهلان مباش و ياد نا اهلان مکن

ناقد نقدي وليکن نقد را آماده کن
کم بضاعت تاجري تو قصد در عمان مکن

در خراباتي نداني رطل مالامال خورد
چهره زرد ار نداري دعوي ايمان مکن

گر زليخا نيستي در آسياي مهر آس
بيهده چندين حديث يوسف کنعان مکن

او داد جوابش که در اين عالم فاني
گفتار حکيمان به و کردار نديمان

آنکه يک ماجره دارد در شير
بيم از آن نيست به خانه لنگان

هر که با شرم و حفاظست کنون
هست در خدمتشان چون گنگان

باشد دروغ مدح در آن خر فراخ کون
باشد دريغ هجو از آن خام قلتبان

به دو وزنم ستوده در يک بيت
به دو بحر آب داده از يک عين

من ز شعر تو ديده موسي وار
در يکي بيت مجمع البحرين

توبه کردم که پيش کس نشوم
خاصه در حربگاه بدر و حنين

تو هميشه ميان گلشکري
زان دل تو قويست در بر تو

پس اگر گه گهي به درد آيد
پاي در پاي بر جهان بر تو

چشم کجا بيندش از ره صورت از آنک
هست نهان جاي عقل در لب خاموش او

در هوس هجر او دوزخيانند خلق
شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او

سايه گيسوش را دار غنيمت که دل
کيسه بسي دوختست در خم گيسوي او

حمله شير آزمودن سست شد در رنج تو
روبهت زنده ست باري حيله روباه کو

مرا سعد علي ناني همي داد
نگنجيد آن سخا و فضل در تو