ديوان سنايي

در همه بستان همت هيچ کس خاري نديد
عکس رخ بنمود بستانها گل احمر گرفت

چون تجلي کرد بر سيماي جان سيناي عشق
آن بت سنگين آزر سنگ در آزر گرفت

آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان
پس تو دارنده مکاني در مکان چون خوانمت

اي شده پير و عاجز و فرتوت
مانده در کار خويشتن مبهوت

نشنيدي که چون نهان گردد
سر حق با سکينه در تابوت

گفتي که بترسد ز همه خلق سنايي
پاسخ شنو ار چند نه اي در خور پاسخ

در بند بود رخ همه از اسب و پياده
هر چند همه نطع بود جايگه رخ

در جهان همچو سوسن عاشق
چهره زيبنده باش و طبع آزاد

زندگي ضعف يک دو روزه تو
آتش فتنه در جهان افتاد

تا سه تا نان نداد در حق او
هفده آيت خداي نفرستاد

من چه دانستم کز تربيت روح القدس
در گذشته ست ز شادي و گذشته زا شد

چه ممسکي که ز جود تو قطره اي نچکد
اگر در آب کسي جامه تو برتابد

اي که از بهر خدمت در تو
بست دولت ميان و کام گذارد

روح مجرد شد خواجه زکي
گام چو در کوي طريقت نهاد

اي شده خاک در تواضع و حلم
زير پاي که و مه و زن و مرد

آنچه در طبع خلق خلق تو کرد
بر چمن ابرهاي نيسان کرد

شعرها را به جمله در ديوان
چون فراهم نهاد ديوان کرد

ديو را با فرشته در يک جاي
چون همه ابلهان به زندان کرد

شعر چون در تو حسود ترا
جگر و دل چو لعل و مرجان کرد

رو که در لفظ عاملان فلک
مر ترا جمع فضل وحدان کرد

با سلامت قانعم در گوشه اي
خالي از غش فارغ از ننگ و نبرد

تيغ را در سخن ملک زبان کنده شود
هر کجا او قلم کامروا برگيرد

يا کسي در هوا به زور و به قهر
پشه را با شه يا هماي کند

نه شکرخاي نيست در عالم
که کسي يار چرم خاي کند

چون خاک باش در همه احوال بردبار
تا چون هوات بر همه کس قادري بود