167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
وگر هم نيست منظر مي توان کرد
اگر زيرست از بر مي توان کرد
وگر ني ترک اين خر مي توان کرد
ز تير باده اسپر مي توان کرد
که از هر آب آذر مي توان کرد
تو را از جام چادر مي توان کرد
هلا بر علت و معلول مي خند
برو بر حاصل و محصول مي خند
جمالت را جهان ها برنتابد
که ديگر غم در اين عالم نگردد
نظر را تا نجنباند نجنبد
که دور عشق هنجاري ندارد
دل ما عيش را از سر نگيرد
از اين دلدار ما خوشتر نگيرد
چه غم داري اگر طوفان درآمد
چو شمس الدين در آن ميدان درآمد
که آن دلبر همي در بر نگنجد
چو صيد از شير در صحرا گريزد
که آن شاخ گل رعنا کجا شد
که آن آهو در اين صحرا کجا شد
که آن گوهر در اين دريا کجا شد
نفس هاي خوشم او را کمين شد
که کوران سرو در بستان چه دانند
که خامان لطف آن چوگان چه دانند
دوان باشد اگر چه پاش نبود
تو بازآيي اگر دل در گشايد
که در بزم خدا غمگين نشايد
دهان افيون و نقل يار خايد
بر آب چشم من پل مي توان کرد
گوياي خموش همچنين باشد
چون گوش حسود در کمين باشد
از نکته دل که آتشين باشد
چندين گل و سرو و ياسمين باشد
بلبل از گفت پاي بست آمد
وز غصه حسود ممتحن گردد
هوش از بن گوش مرتهن گردد
در عشق شهير مرد و زن گردد
ره يابد و همره رسن گردد
آن به که سخن در آن وطن گردد
يک تن که به صد هزار جان ماند
وز آتش عشق جان چه مي شد
آن ماه در اين ميان چه مي شد
در عالم آب و گل به ارشاد
جان تو که عذر لنگ دارد
آن بام که نردبان ندارد
رختش بطلب که تا چه دارد
کز نرگس و لاله ها چه دارد
منديش که آن سه تا چه دارد
در نقد دگر دغا چه دارد
وز لذت انبيا چه دارد