ديوان سنايي

تو به اخبار و به تفسيري امام بي بدل
شاعري در جنب فضلت هست کاري سرسري

نيستي اندر طريق شعر گفتن آنچنانک
بوحنيفه گفت در شعري براي عنصري

يادگار از مردمان ذکر نکو ماند همي
چون تو از ذکر نکو در عمر نيکو محضري

گرمي و تري در طبع هلاک شکرست
او همه گريم و تري و چو تنگ شکري

دو سيه زنگي در پيش دو شهزاده روم
دو نوان نرگس برطرف دو گلبرگ طري

باز کردار همي صيد کند ديده و دل
چون خراميد به بازار در آن کبک دري

زنده ماندست ز تو رسم پدر در همه حال
اين چنين باد کردن پدران را پسري

کفر ممکن شدي در سر زلفين تو
گر بنکردي لبت دعوي پيغمبري

هر زيادت کان ندارد بر رخان توقيع شرع
آن زيادت در جهان عدل بيني کمتري

مرد زي در راه دين با رنگ رعنايي مساز
سعتري از ننگ هر نامرد گردد سعتري

گر همي خواهي که پوسيده نگردي در هوس
خانه پرداز از کره خاکي و چرخ چنبري

بي چراغ شرع رفتن در ره دين کوروار
همچنان باشد که بي خورشيد کردن گازري

بود نوشروان عادل کافري در عهد خود
داد دادي باز هر مظلوم را از داوري

شاد باش اي مهتري کز فضل تو در نيم شب
کور مادرزاد خواند نقش بر انگشتري

غول را از خضر نشناسي همي در تيه جهل
زان همي از رهبران جويي هميشه رهبري

پادشاهي از يکي گفتن به دست آيد ترا
کز دو گفتن نيست در انگشت جم انگشتري

گر چه در «الله اکبر» گفتني تا با خودي
بنده کبري نه بنده پادشاه اکبري

اين زبان از بن ببر تا فاش نکند بيهده
سرسر عاشقان در پيش مستي سرسري

گاو را دارند باور در خدايي عاميان
نوح را باور ندارند از پي پيغمبري

از کوه فرود آمد زين پيري نوراني
پيداش مسلماني در عرصه بلساني

در وي نفري ديدم پيران خراباتي
قومي همه قلاشان چون ديو بياباني

ار اين گنهي منکر در مذهب ايشاني
بايد که تو اين اسار از خلق بپوشاني

اي آنکه ز قلاشي بر خلق تو ترساني
در زهد عبادت آر چون بوذر و سلماني

تا ديد سنايي را در مجلس روحاني
با دست به دست او زين زهد به ساماني

تا کي اين لاف در سخن راني
تا کي اين بيهده ثنا خواني