ديوان سنايي

بهشت عدن را بتوان خريدن
وليکن خواجه را در کف بها کو

سراسر جمله عالم پر يتيمست
يتيمي در عرب چون مصطفا کو

ور در عثمان گرفتي شرم کو و حلم کو
سينه روشن بدين و ديده بيدار کو

عالمي پر ذوالخمارست از خمار خواجگي
اي دريغا در جهان يک حيدر کرار کو

معلف اسبان تازي را خران بگرفته اند
در چنين تشويش ملک اي زيرکان افسار کو

پيش ازين در راه دين بد صدهزار اسفنديار
گرد هفت اقليم اکنون يک سپه سالار کو

کي نهي در راه هستي تو زمام نيستي
مرده زنده کجا و خفته بيدار کو

نقشبند عقل و جان را در نگارستان عشق
زان مي صاف ابد عمر ازل پرورد کو

محرمان را در حريم عشق چون نامحرمان
کعبه نقش کعبتين و سبحه مهره نرد کو

چون نيست قبولي به سوي درد شما را
در ماتم بي دردي تاريک رهي کو

جز چهره و جز غمزه او در صف ايام
روي همه دولت و پشت سپهي کو

اي خازن فردوس بگو کز پي نزهت
در خلد برين روي چنين جايگهي کو

معتوه شد از جستن معشوق سنايي
خود در دو جهان سوخته بي عتهي کو

چو در دين بر خلاف امر و نهيي
ز کامت ناله زير و بمي کو

بجز در عالم تسليم و تحقيق
دلي پر غم و پشت پر خمي کو

ز بهر عدت گور و قيامت
ترا در چشم دل نار و نمي کو

به عالم در فراوان سنگ و چاهست
ولي چون عيسي بن مريمي کو

سنايي وار در عالم تو بنگر
ز بهرش ارحمي و ترحمي کو

اگر فارغ شدي در دين ز دنيا
بست رخ بي ريا دل بي غمي کو

آنکه گر تقويتي بايد ابر از سيرش
ز نمي در وي از خاره دمد مهر گياه

که برافزون شدم از يک سخنش در يک روز
همچو پنجي که دوم مرتبه گردد پنجاه

آوازه تو در هواي وحدت
پيش از ازل و ابد خنيده

عرشي که سر آسيمه بود ز اول
در زير قدمهايت آرميده

فراش تو نوح از نهيب طوفان
در زورق اقبال تو خزيده

در مجلس تو جبرييل سامي
بر درت مگس گير بر تنيده