ديوان سنايي

از صف هستي گريز اندر مصاف نيستي
در مصاف نيستي هرگز نبيند کس شکن

در ديار تو نتابد ز آسمان هرگز سهيل
گر همي بايد سهيلت قصد کن سوي يمن

در نمايش و آزمايش چون نکوتر بنگري
اندر آن شير عريني و درين اسب عرن

امر امر تست يارب با پيمبر در نبي
گفته اي «ان ابرموا امر افانامبرمون »

در ازلمان گفته اي «لا تقنطوا من رحمتي »
ديگران را گفته اي «منهم اذا هم يقنطون »

هست در توفيق تو طاعت رفيق بندگان
اي به شارع گفته «في الخيرات بل لايشعرون »

جاودان گفتند: «آمنا به رب العالمين »
گفته اي در جادوي «انالنحن الغالبون »

بت پرستيدن همي دنيا پرستيدن بدان
گفت در کفران نعمتشان «وانتم تکفرون »

گر مقدس گردد اندر مقدس قدسي کسي
همچو قدوسان بود در خلد «فيها خالدون »

در جهان روشني بايد برات حسن و جاه
تا چو حساني نگويندت «فهم لايعقلون »

ور به جهد از زحمت شکال حسي نگذري
در مقام قدس گويند «انهم لا يذکرون »

از مقام نفس حيواني گذر کن تا چشي
در مقام قرب با روحانيان «ما تشتهون »

توشه از تقوا کن اندر راه مولا تا مگر
در ره عقبا بگويندت «فهم لا يتقون »

دست در فتراک صاحب شرع زن کايزد همي
گويد او را بهر امرش «يفعلوا ما يومرون »

زبعد آنکه چون سيمسن سپر گردد در افزودن
که کاهد ماه را هر ماه «حتي عادکالعرجون »

يکي را از بلاساغون رساند در هري روزي
يکي را از پي ناني دواند تا بلاساغون

پيش يک نکته آن دريا دل
شد چو خرمهره همه در عدن

شادباش اي سخن از دو لب تو
همچو در عدن از لعل يمن

کشوري اندر طلب و در طرب
از نکت رايش و او زان حزين

مشتي از اين ياوه درايان دهر
جان کدرشان ز انا در انين

لاف که هستيم سنايي همه
در غزل و مرثيه سحر آفرين

ليک در آنست که داند خرد
چشمه حيوان ز نم پارگين

هست پيدا از ميان سينه آزادگان
عشق همچون خلد و عاشق در ميان چون حور عين

اي رسيده هر شبي از انده هجران تو
بانگ من چون حسن تو در آسمان هفتمين

با توام در خانه مي دانند و من بر آستان
«نحن محرومين » نوشته بر طراز آستين