ديوان سنايي

ز ره پنج در به يک دو سه مي
چار ديوار عشق محکم کن

سرنگون در سقر فگن همه را
دوزخ از چشمشان محشم کن

نقش ترتيب صوفيان فلک
به يک آسيب جرعه در هم کن

يگانه عالمي بالله چگويم بيش از اين زيرا
همان آبست اگر کوبي هزاران بار در هاون

گاه خلوت پيش رضوان زحمت مالک مخواه
حور اگر در خلد يابي دعوت از سجين مکن

غيرت اوباش را در کوي او گردن بنه
خسرو ايام را بي روي او تمکين مکن

چون «الم نشرح » شنيدي «رب يسرلي » بگوي
چون ز جنت در گذشتي وصف ملک چين مکن

جادوي استاد را پيش دو بادام تو
بسته شود پسته وار تيغ زبان در دهن

گردون هم عاشقست بر تو که هر صبحدم
در هوس روي تو پاره کند پيرهن

در چمن روي تو غلتان غلتان رود
مردمک چشم من بر گل و بر ياسمن

با دم خلقش مجو مشک سيه از خطا
با سر کلکش مخواه در سپيد از عدن

در شب ميلاد او دايه دولت چه گفت
آمد بانگ خروس «اذهب عنا الحزن »

در طلب آبرو سوي درش خلق را
پاي ستون سرست چشم دليل بدن

گر چه به گاه سخن در بچکانم همي
سود ندارد که من عرش بسنجم به من

جوي مي بيني روان در باغهاي دلبران
عاشقان بيني چمان با جام مي اندر چمن

هاي هاي و هوي و هوي عاشقان و دلبران
هر يکي در امتحان دلفريبي ممتحن

مطربان در من يزيد افگنده نعمتهاي خويش
ماه رويان پيش ايشان پاي کوب و دست زن

مر مرا در مرغزار معرفت باشد مقام
صيد باز اندر هوا نشناسم از صيد زغن

بسته بر ساعد گل عقد گهر
سوده در کام سمن مشک ختن

غنچه همچون دل من با لب تو
لاله همچون رخ تو در دل من

سوسن آنجا بر دويده تا ميان سرو بن
نرگس آنجا خوش بخفته در کنار نسترن

چون عروس فکرت او چهره بگشايد ز لب
نعره هاي «طرقوا» برخيزد از جان در بدن

مادحت عريان کجا ماند که گر مدح ترا
بر مريد مرده خواند هم در اندازد کفن

گر کليمي سحر فرعون هوا را نيست کن
ور خليلي غيرت اغيار را در هم شکن

از پي محنت گرفتاريم در حبس ابد
نز پي راحت بود محبوس روح اندر بدن