167906 مورد در 0.09 ثانیه یافت شد.
جوهر الذات عطار
مرا اينجا کشد بيشک بزاري
در اينره جملگي عين صفايست
چهارم نوش کردن مر بلايش
کند درمان درد آن جانفزايت
بديده روي جانان جمله توفيق
اگر مردي بسوي خاک بشتاب
در آخر آنگه او صاحب يقينيد
حقيقت جملگي بردار ويزند
عجايب در لقاي او بمانده
ترا اينراه در پيشت فتادست
مکن اينجا حقيقت گفتگويش
همه در آينه آيد پديدار
بهر زه عمر خود در باختستي
شدستي بي نمود قوت روح
کنون ريش تو بيمرهم بماندست
نمودارت در اينجا نور ذاتست
گهي تمييزش آري در طبيعت
کسي در ابتدايش نارسيدست
حقيقت در معني سفت اينجا
دلت در غصه بسيار بستست
در اينجا گاه جاي جستجويست
در آنجا جملگي اسرار يابي
دمي مرکب در اينمنزل نراندي
زماني کن در اينمعني نظاره
نمايد رويت اينجا در نهاني
نميديدم ترا درديد تحقيق
تمامت خاکشان در خون سرشتي
زبانشان مانده در گفتار خاموش
کنون چون آمدي ايجان پديدار
ولي بايد که اينمعني بداني
ببايد بنده تا باشد بيکتا
در اينجا غصه بسيار ديده
تنم افتاده اينک بر در تست
چنين در عين رسوائي فتاده
حقيقت سيرميزن کوي جانان
در آندم بيشکي صاحب يقيني
ترا دانم حقيقت لا والا
رسي يکبارگي در عين ذاتش
يکي بنمايد اينجا جمله نورت
حقيقت هم در اينجا ناپديدار
ندارد راه بيدل در ضرورت
طريقت ديگر است اندر حقيقت
عيان بخشيدم اينجا بيشکي يار
حقيقت سر جانانند جمله
حقيقت زهر را ترياک باشد
فتاده اينزمان سوي وبالي
حقيقت بيشکي شمس الدلوکي
درون صورت آدم فکندي
دمي ناسوده در کاري هميشه
يکي نورست دائم در وجودت
حقيقت هستي او ذات دارد
همه ذرات عالم در گذارند
در اينصورت ترا غوغا نموداست
نموداريست او را در ضرورت
دمي بنگر تو در سوي طبيعت
براندازد بيکره زهد و طامات
چو دريابد ترا خورشيد تابان
که در بازند بود خويش حالي
که مي نوشند در ديدار جانان
در آنجا بشنوي شرح و بيانش
در اينجاگه بکام دل رسيدند
بصورت ليک در معني بمرده
بدرياي عدم سر در نهاده
جمال طلعت جانان بديدند
مرا خاتم در اينجا رهنمونست
در اينرازم درون صاحب درد
جهان اولش آخر نمايد
نهندش روي در خورشيد تابان
در اين بيغوله بيحاصل بمانده
نديدم عاشقي کو عاشقانه
دلت در تنگناي دل فتادست
نمود مرغ جان پر برگشايد
ولي منصور آمد در عياني
فنا نزديک در عين بقايست
سزد کين هفت پرده در نوردي
در اينجا بيشکي جبار يابي
فرو برد او بگردابي درونم
که در مستي اناالحق گفت حالي
بجز رويش مبين کاينجا بهارست
دل بيچاره در پايت فتادست
سزد گر خويشتن را وارهاني
حيات جاوداني عين مرگست
بماندستي چنين عين پندار
همه ديوان درون پوست بنگر
فتاده هر زمان سر دمادم
دلم افتاده در دامت فتادست
بخاک راه خودشان در سرشتي
که چون آهو فتاده در کمندم
که همچون بلبلي در گفتگويم
بکردندش بکلي پاره پاره
که در ديدار حيرانست اسمم
شوي هر لحظه در اتصالش
خدائي کرده در عين خدائي
فتاده اينزمان در عين مولي
ز غير خويشتن کرده جدائي
بنزد عاشقان بهر نمودار
در اينراهت بنزد خويش خوانم
طلبکارند در ديد وجودت
نرفتي يکزمان در کوي يارت
خودي در خود زبهر خود نظاره