167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
خواجه چرا مي دود تشنه در اين کوي ها
بر پي دودش برو زود در اين سوي ها
آنک خدايش بشست دور ز روشوي ها
گفت عليک السلام در چمن آي اي فتا
سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را
که نيست لايق پيچش ملک تعالي را
حديث بي غرض است اين قبول کن به صفا
هزار غلغله در جو گنبد خضرا
بيافت مرتبه قاب قوس او ادني
که گشت مادر شيرين و خسرو حلوا
رسد نسيم بهارم چه خوش بود به خدا
به مستحق بسپارم چه خوش بود به خدا
ترانه گويان کاين دم چنين فتاد مرا
فغان برآورم آن جا که داد داد مرا
درافکند دم او در هزار سر سودا
که شد از او جگر آب را هم استسقا
که آب خضر لذيذست و من در استسقا
خوش است گنج خيالت در اين خرابه ما
که حلقه حلقه نشستند و در ميان حلوا
چو درفتاد از آن ديگ در دهان حلوا
فرات و کوثر آب حيات جان افزا
خصوص در يتيمي که هست از آن دريا
که شه کليد خزينه بر امين کشدا
اسير در نظر خصم و خسروي به خل
دمشق و غوطه و گلزارها و نيرب ها
چو آفتاب منزه ز جمله مرکب ها
هزار شور درافکند در مرتب ها
چه مي گريزي آخر گريز توست بلا
ميان خلق نشستست در خلأست خلأ
ز دست ساقي معني تو هم بنوش هلا
در آن لبست هميشه گشاد کار چرا
رسته گردد زين قفص طوطي طيار ما
بعد ما پيدا کني در زمين آثار ما
کدامست از اين نقش ها آن ما
که غلطان رود سوي ميدان ما
که در مرغزار تو دارد چرا
يکي گاوبارست و تو ره نما
که آن نشکند زير هفت آسيا
زهي چشم بند و زهي سيميا
که فقرست درياي در وفا
کز راندن تو گردست مرا
کز گلشن جان وردست مرا
کاين خنده گري پرده ست مرا
بر هر سر ره مردست مرا
که شوي محو آن شکر چو لبن در زلوبيا
درج کن در نبيذ افيون را
تا که در سر چهاست مجنون را
از کرم بحر در مکنون را
بانگ آن بشنويم ما فردا
همچو حلاج و همچو اهل صفا