ديوان سنايي

صف ديوان بينم اينک در مقام جبرييل
بيشه شيران شرزه شد پناه هر شکال

دولتي بود آن دوالي کش عمر در کف گرفت
ورنه عمر هست بسياري نمي بينم دوال

زحير حد ثاني ورا بود منزل
نه در مشاهد قربي جلال اوست جدال

به کنه ذاتش غفلت عقول را از غيب
نه در سرادق مجدش علوم راست مجال

نه قهر باشد او را تغير اندر وصف
نه در صنايع لطفش بود فتور و زوال

هر آنکه در صفتش شبه و مثل انديشد
بود دل سيهش نقش گير کفر و ضلال

نهاده در دل خورشيد آتشين گوهر
بداده چهره مه را هزار نور و نوال

بريده است به مقراض عزت و تقديس
زبان تيغ خليقت ز مدحتش در قال

به عزتش بشتابد بهار در جوشش
به امر اوست روان سيل دجله سيال

گشاده اند زبان در ثناي او مرغان
چو عندليب و چکاوک چو طوطي و چو دال

مدبري که ندارد شريک در عزت
معطلي ست بر او وجود عقل فعال

نهاده در دل عشاق سرهاي قدم
چگونه گويد سر ازل زبان کلال

هر آنکه شربت سبحاني وانالحق خورد
به تيغ غيرت او کشته در هزار قتال

تا عقل تو در عالم جان رخت فرو کرد
برداشت از آنجا سپه عارضه محمل

در دين محمد چو عمر صلبي اگر چند
بر طرف زبان داري احکام اوايل

در گوش من از ضعف دلم وقت شنودن
چون صور پسين آمدي آواز جلاجل

شد معتدل اين طبع بر آنگونه که در طبع
من باز ندانم متضاد از متشاکل

دو چشمم بر آبست و پر آتشم دل
سر آورده بر خاک و در دست بادم

ببردم به تن رنج در کنج محنت
که گنج خرد بر دل خود نهادم

بهر حال و هر کار آيد به پيشم
خداوند باشد در آن حال يادم

شب و روز غرقه در احساس اويم
که تاجيست احسان او بر چکادم

چون نقاب از چهره ايمان براندازد زند
خيمه ادبار خود کفر از خجالت در ظلم

سرفرازان قريش از زخم تيغش ديده اند
هر يکي در حربگاه اندازه خود لاجرم

مصطفا و مجتبا آن کز براي خير حال
در اداي وحي جبريلش نديدي متهم

سفر نکردمي از بهر بيشي و پيشي
اگر بسنده بدي در حضر به ما حضرم